Ο Οριενταλισμός ως σύγχρονος αναρχικός λόγος

“…δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν τους εαυτούς τους, πρέπει να

εκπροσωπηθούν”.

Καρλ Μαρξ

Μια απάντηση στο κείμενο «Αραβικό Φθινόπωρο» που δημοσιεύτηκε εδώ: http://eagainst.com/articles/arabic-fall/.

Τι είναι Οριενταλισμός;

Για να κατανοήσουμε τον Οριενταλισμό δεν θα πρέπει να τον ερμηνεύσουμε ως έναν ακόμη κλάδο ακαδημαϊκής έρευνας, μια σχολή σκέψης που καταγίνεται με ένα διακριτό αντικείμενο μελέτης. Η ίδια η ανάδειξη του Οριενταλισμού σε αναγνωρισμένο παρακλάδι των δυτικών κοινωνικών επιστημών, με δικά του πανεπιστημιακά τμήματα και εκπαιδευτικές υποδομές (π.χ. η σχολή S.O.A.S. στο Λονδίνο)[i] συνιστά ένδειξη της υπέρβασης που έχει πραγματοποιήσει το οργανωμένο οριενταλιστικό κίνημα από τα στενά όρια της πανεπιστημιούπολης και της τεράστιας ιδεολογικής ισχύος που έχουν συγκεντρώσει οι κοινωνικές ομάδες που συγκαταλέγονται ανάμεσα στους υποστηρικτές του. Η δύναμη αυτή που έχουν συσσωρεύσει, έχει επιτρέψει στις βασικές οριενταλιστικές ιδέες και αντιλήψεις να καταλάβουν μια θέση ανάμεσα σε εκείνες τις πεποιθήσεις που συνθέτουν τον πυρήνα της κυρίαρχης ιδεολογίας του ετερόνομου κοινωνικού παραδείγματος. Σε αυτή την διαδικασία κοινωνικής παραγωγής της «γνώσης», οι οριενταλιστικές ιδέες αφού πρώτα κάνουν τον κύκλο τους στις ανώτερες βαθμίδες της κοινωνικής πυραμίδας και υποβληθούν σε μια διαδικασία οργανικής όσμωσης με τα προνόμια και τα οργανωμένα ταξικά συμφέροντα των πολιτικών και οικονομικών ελίτ, επιστρέφουν ύστερα «αναβαπτισμένες» στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Καταλαμβάνουν πανεπιστημιακές έδρες με άφθονη εταιρική χρηματοδότηση και διεκδικούν την αποτίμηση της «ερευνητικής» δραστηριότητας των «ειδημόνων» του κλάδου ως σημαντική και νευραλγική συνεισφορά στο συνολικό γνωστικό οικοδόμημα των δυτικών επιστημών.

Τα αφεντικά τσακίζουν. Εμείς;;

[για την ομοσπονδιοποίηση αναρχικών ομάδων του ελλαδικού χώρου]

Μερικές σκέψεις απ’ το ονειρολόγιο. Δεν ήθελα να γράψω κάτι μέχρι να προκύψουν νέα δεδομένα, αυτό που συμβαίνει όμως δεν αφήνει πολλά περιθώρια, καλεί τον καθένα μας να πάρει θέση. Απέναντι σε εικόνες καθημερινού φασιστικού παραληρηματικού λόγου στα δελτία των 9 και εγκλήματα των ναζί που στέλνουν κόσμο στα νοσοκομεία, πολιορκία και ματαίωση θεατρικών παραστάσεων από τη χρυσή αυγή και τους οπαδούς της, ανάδυση φασιστικών και ρατσιστικών ιδεών σε μια δεξαμενή που εκτρέφουν οι νεοναζί και έκφραση του φασισμού στην πιο καθαρή πολιτική μορφή του, τώρα που το σύστημα δεν παρέχει τα απαραίτητα εχέγγυα ώστε να τον διαλύσει στις ήδη υπάρχουσες δομές του. Απέναντι σε εικόνες μιας γενικευμένης συστημικής βίας αλλά και αυξανόμενης ανέχειας που σβήνουν το χαμόγελο από τα χείλη των πιο αισιόδοξων, εικόνες ενός κράτους που τσακίζει όποιον το αμφισβητεί, όποιον αποδομεί τη «νομιμότητα» μιας τέτοιας ζωής. Είδαμε φυλακίσεις και εξευτελισμούς οροθετικών θυμάτων trafficking, ξυλοδαρμούς και τρομοκρατία των κατοίκων στις σκουριές για τα μεταλλεία χρυσού, άγριους βασανισμούς ανθρώπων που συμμετείχαν σε αντιφασιστική μοτοπορεία στα κολαστήρια της γαδα, κυνηγητό, καταστολή και συλλήψεις σε όσους πήγαν να εκφράσουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους.. Μαζί με αυτά, αγώνας για αξιοπρέπεια κόντρα σε ένα σύστημα που προσπαθεί να σβήσει τη λέξη από τη συλλογική μνήμη.

Σκέψεις και προτάσεις για την Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση

(Οκτώβριος 2010)

Κείμενο που μοιράστηκε στη Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση από την αναρχική συλλογικότητα "Καθ' Οδόν"


«Κανένας αγώνας δεν μπορεί να στεφθεί με επιτυχία αν δεν προσφέρει στον εαυτό του μια ξεκάθαρη και σαφή διατύπωση του σκοπού του.
Καμιά καταστροφή της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων δεν είναι δυνατή αν κατά το χρόνο της ανατροπής ή του αγώνα που οδηγεί στην ανατροπή, δεν υπάρχει ζωντανή μέσα στο μυαλό η ιδέα του τι θα αντικαταστήσει εκείνο που πρέπει να καταστραφεί. Αλλά ούτε και η θεωρητική κριτική των υφιστάμενων συνθηκών είναι δυνατή, αν εκείνος που ασκεί την κριτική, δεν έχει στο νου του μια περισσότερο ή λιγότερο συγκεκριμένη εικόνα του τι θα αντικαταστήσει την υπάρχουσα κατάσταση. Το ιδανικό, η αντίληψη για κάτι καλύτερο, διαμορφώνεται, συνειδητά η ασυνείδητα, μέσα στο νου οποιουδήποτε ασκεί κριτική στους κοινωνικούς θεσμούς. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για τον άνθρωπο της δράσης.» 

 

Π. Κροπότκιν

Πέρα από τη διαχρονική διαπίστωση του Κροπότκιν, σχετικά με την επιτυχή έκβαση του αγώνα μας, η κοινωνία που οραματιζόμαστε είναι αυτή που νοηματοδοτεί τους αγώνες μας. Η άρνηση του υπάρχοντος, χωρίς την ύπαρξη μιας (ή περισσότερων) ανταγωνιστικής ως προς αυτό πρότασης οργάνωσης της ζωής μας και της κοινωνίας, μας τοποθετεί σε θέση διαρκούς άμυνας (συνεπώς και ετεροκαθορισμού, μια και την πρωτοβουλία κινήσεων την έχει το κράτος) και καθιστά τις δράσεις μας, άμεσα ή έμμεσα ενσωματώσιμες/αφομοιώσιμες. Η όσο το δυνατό σαφέστερη διατύπωση των αξιών και των προταγμάτων μας για την αυριανή κοινωνία είναι αυτή που μπορεί να εμπνεύσει τις δράσεις μας στο σήμερα και να τις κάνει πραγματικά επαναστατικές και ανταγωνιστικές προς το υπάρχον πολιτικοκοινωνικό σύστημα. Ο θετικός προσδιορισμός μας με την προβολή των προταγμάτων και των θέσεών μας, όχι απλά σε αντιδιαστολή με τις επιθετικές κινήσεις του κράτους και του κεφαλαίου, θα συμβάλλει στο ξεπέρασμα της μερικότητας των δράσεων, σε μια εξεγερσιακή και επαναστατική προοπτική για την κοινωνική απελευθέρωση.

Οι «ραβίνοι» των «γραφείων αλληλοβοήθειας» ή ποιος φοβάται την Αυτοδιαχείριση.

Του Άρη Τσιούμα

Ήρθε λοιπόν η εποχή, -ή καλύτερα επιστρέφει δειλά-, όπου οι λέξεις θα ξαναποκτήσουν το χαμένο νόημα. Μοιάζει να πλησιάζει διαρκώς η στιγμή όπου μέσα από το βίαιο ξεπέρασμα της πλαστικής ευμάρειας, θα προκύψουν ξανά τα αντίπαλα στρατόπεδα. 

Σε αυτές τις εποχές, και με βάση τις ιστορικές νίκες και ήττες, τα συμπεράσματα και τους αφορισμούς, θα κληθούμε να εξοπλίσουμε ξανά την επαναστατική κληρονομιά, όχι ως καπρίτσιο αλλά ως ανάγκη για λύσεις στα προβλήματα των φτωχών. Αυτό είναι που θα πρέπει να μας ενδιαφέρει, αυτό μας ενδιαφέρει γιατί αυτό ενδιαφέρει τον λαό. Ο επανακαθορισμός της ορθής διαλεκτικής της επαναστατικής στάσης διεκδικεί την ανατροπή, όχι ως ουτοπία, ως έφοδο ενός απογεύματος, αλλά ως καθημερινή διαλεκτική της άρνησης στο υπάρχον με την κατάφαση της δημιουργίας του νέου μέσα στο παλιό. Πασχίζουμε να ξανακάνουμε την επανάσταση πραγματική διαδικασία.

Ουτοπικοί σοσιαλιστές

ΟΥΤΟΠΙΚΟΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ

Τον 19ο αιώνα οι θεωρίες για τη δημιουργία μίας ουτοπικής κοινωνίας διαδίδονται στην Ευρώπη και προκαλούν αίσθηση. Μην ξεχνάμε ότι η Γαλλική επανάσταση έχει προηγηθεί και μαζί με την τεχνολογική πρόοδο της εποχής συντελεί στη σάρωση της πίστη, του θρησκευτικού φανατισμού και της αριστοκρατίας. Η Γαλλική επανάσταση έδειξε ότι ακόμα και οι βασιλιάδες πεθαίνουν. Η εξουσία πλέον αμφισβητείται. Τα πάντα φαντάζουν δυνατά. Ακόμα και η δημιουργία ενός επίγειου παραδείσου …

Σίγουρα ο ουτοπικός σοσιαλισμός ομοιάζει με τα χιλιαστικά κινήματα του μεσαίωνα στην αναζήτηση της επίγειας ευτυχίας και στην άμεση κατάργηση της εξουσίας. Όμως ο ουτοπικός σοσιαλισμός του 19ου αι αποκτά πλέον ξεκάθαρα πολιτική και κοινωνική κατεύθυνση. Το θρησκευτικό συναίσθημα έχει πλέον ξεπεραστεί από τους επαναστάτες. Έτσι τη θέση του Καμπανέλλα και λοιπόν χριστιανών ουτοπιστών έρχονται να πάρουν οι Ουτοπικοί Σοσιαλιστές. Η επιστήμη γίνεται το ιδανικό διαβατήριο για μία καλύτερη κοινωνία. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν οι Ουτοπικοί σοσιαλιστές. Οι τελευταίοι, πριν τους μαρξιστές και τους αναρχικούς, θα στηλιτευόσουν τον καπιταλισμό και θα βάλουν τις βάσεις για το κτίσιμο μίας νέας κοινωνίας.

Για το φετιχισμό της μη-βίας

Για το φετιχισμό της μη-βία

«Καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται», «οι 300 προβοκάτορες που αμαύρωσαν την ειρηνική διαδήλωση», «οι κουκουλοφόροι που παραλύουν το κέντρο της Αθήνας». Τα παραπάνω αποτελούν ένα μικρό δείγμα φράσεων από το οπλοστάσιο της κυριαρχίας που αναπαράγονται από εφημερίδες, κανάλια, κόμματα, δικαστές, ευυπόληπτους πολίτες, «προσωπικότητες των γραμμάτων και τεχνών», όλο τον συρφετό που χρόνια τώρα προσπαθεί να χειραγωγήσει τη σκέψη και τη δράση μας. Δε θα ακούσουμε ποτέ όμως μια αναφορά στην πρωτογενή βία της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, τη βία του Κράτους και των αφεντικών. Τη βία που μόνο αυτοί έχουν δικαίωμα να ασκούν στο όνομα της τάξης, της ασφάλειας, της εύρυθμης λειτουργίας της αγοράς, της συναίνεσης και της εθνικής ενότητας. Το μονοπώλιο αυτής της βίας κανείς δεν πρέπει να το αμφισβητήσει.

Από την εξέγερση, στην επανάσταση

Το παρόν κείμενο είναι μια πρόταση για μια ταξική οργάνωση των δυνάμεων της αυτονομίας που θα φέρει το κίνημα απο θέση άμυνας, στην αντεπίθεση. Δεν φιλοδοξεί να πει την τελευταία λέξη, αλλά ν' ανοίξει μια ευρύτερη συζήτηση γύρω απο τα ζητήματα που θίγει. Η κριτική είναι απο αυτή την άποψη όχι μόνο ευπρόσδεκτη, αλλά και απαραίτητη.

«Για να μπορέσουμε να καταργήσουμε την αστυνομία και όλους τους επιβλαβείς κοινωνικούς θεσμούς θα πρέπει να ξέρουμε τι θα βάλουμε στη θέση τους, όχι σε ένα περισσότερο ή λιγότερο μακρινό μέλλον αλλά άμεσα, την ίδια μέρα που θα ξεκινήσουμε την κατεδάφιση τους. Κάποιος μπορεί να καταστρέψει αποτελεσματικά και μόνιμα μόνο αυτό το οποίο αντικαθίσταται από κάτι άλλο. Και το να αναβάλλουμε για την επόμενη μέρα την επίλυση προβλημάτων που ανακύπτουν ως απολύτως αναγκαία, θα ήταν το ίδιο με το να δώσουμε χρόνο στους θεσμούς που σκοπεύουμε να καταργήσουμε ώστε να συνέλθουν από το σοκ και να ανορθώσουν την εξουσία τους, ίσως με άλλα ονόματα, αλλά σίγουρα με την ίδια δομή».

Ε. Μαλατέστα, «Η Αναρχική Επανάσταση»

Αποτίμηση της κρίσης από αντισυστημική σκοπιά



Η ολομέτωπη επίθεση της υπερεθνικής ελίτ ενάντια στα ετεροκαθοριζόμενα στρώματα της κοινωνίας που βρίσκεται σε εξέλιξη, έχει σαν απώτερο στόχο την κατοχύρωση των θεσμικών προϋποθέσεων που θα επιταχύνουν τη διαδικασία αγοραιοποίησης της ελληνικής κοινωνίας και την πλήρη μετάβαση της χώρας στο κοινωνικό παράδειγμα που συνεπάγεται η νεοφιλελεύθερη φάση της νεωτερικότητας. Η πελώρια διόγκωση του δημόσιου χρέους του ελληνικού κράτους δεν οφείλεται απλώς στην εγκληματική κακοδιαχείριση των οικονομικών πόρων του δημοσίου από την διεφθαρμένη πολιτική ελίτ, ούτε στην κατασπατάληση των κοινοτικών επιδοτήσεων, ή την υπέρμετρη επέκταση του κρατικού διοικητικού μηχανισμού. Σύμφωνα με την ανάλυση μας, η συσσώρευση ενός τεράστιου δημοσίου χρέους αποτελεί την αναπόφευκτη εξέλιξη του οικονομικού μοντέλου εξαρτημένης ανάπτυξης που υιοθετήθηκε από διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, έπειτα από την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 1980.[i]

Έμμα Γκόλντμαν: Η τραγωδία της γυναικείας χειραφέτησης

Θα αρχίσω με μια παραδοχή: ανεξάρτητα απʼ όλες τις πολιτικές και οικονομικές θεωρίες που ασχολούνται με τις θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ των διάφορων ομάδων μέσα στην ανθρώπινη φυλή, ανεξάρτητα από ταξικές και φυλετικές διακρίσεις, ανεξάρτητα απʼ όλες τις τεχνητές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των δικαιωμάτων γυναίκας και άνδρα, θεωρώ ότι υπάρχει ένα σημείο όπου αυτές οι διαφοροποιήσεις μπορούν να συγκλίνουν και να διαμορφώσουν ένα τέλειο σύνολο. Με τα παραπάνω δεν σκοπεύω να προτείνω μια συνθήκη ειρήνης. Ο γενικός κοινωνικός ανταγωνισμός, που στις μέρες μας κυριαρχεί σε ολόκληρη τη δημόσια ζωή, έχει προκύψει μέσω αντιτιθέμενων και αντικρουόμενων συμφερόντων και θα θρυμματιστεί, όταν η αναδιοργάνωση της κοινωνικής μας ζωής, βασιζόμενη στις αρχές της οικονομικής δικαιοσύνης, αποτελέσει πραγματικότητα.

Η ειρήνη ή η αρμονία μεταξύ των φύλων και των ατόμων δεν εξαρτάται απαραίτητα από μια επιφανειακή εξίσωση των ανθρώπινων όντων• ούτε απαιτεί την εξάλειψη εξατομικευμένων γνωρισμάτων και ιδιαιτεροτήτων. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, και που στο άμεσο μέλλον πρέπει να επιλυθεί, είναι το πώς μπορεί κάποιος να είναι ο εαυτός του και ταυτόχρονα να είναι ένα με τους άλλους, να συμμερίζεται αισθήματα με όλα τα ανθρώπινα όντα και ταυτόχρονα να διατηρεί ατόφιες τις ιδιότητες που τον χαρακτηρίζουν. Αυτή, νομίζω, πως είναι η βάση πάνω στην οποία μπορούν να συναντηθούν χωρίς ανταγωνισμό και αντίθεση η μάζα και η μονάδα, το αληθινά δημοκρατικό και το πραγματικά ατομικιστικό, ο άνδρας και η γυναίκα. Ίσως το σύνθημα δεν θα πρέπει να είναι «συγχωρήστε ο ένας τον άλλον», αλλά «κατανοήστε ο ένας τον άλλον». Η συχνά αναφερόμενη φράση της Madame de Stael, «το να καταλαβαίνεις τα πάντα σημαίνει να συγχωρείς τα πάντα», δεν μου φάνηκε ποτέ ιδιαίτερα ελκυστική, επειδή έχει την οσμή του εξομολογητικού: το να συγχωρήσεις το συνάνθρωπό σου κουβαλά μία φαρισαϊκή ανωτερότητα. Το να κατανοείς το συνάνθρωπό σου αρκεί. Η αποδοχή αντιπροσωπεύει εν μέρει τη θεμελιώδη πτυχή των απόψεών μου σχετικά με τη χειραφέτηση της γυναίκας και της επίδρασης που έχει σε ολόκληρο το γυναικείο φύλο.

Η χειραφέτηση θα πρέπει δώσει στη γυναίκα τη δυνατότητα να γίνει άνθρωπος με την ουσιαστική πλέον έννοια. Όλα όσα μέσα της ποθούν την αποδοχή και τη δράση θα πρέπει να φτάσουν στο υψηλότερο επίπεδο έκφρασής τους• όλα τα τεχνητά εμπόδια πρέπει να καταρεύσουν και ο δρόμος προς τη μεγαλύτερη ελευθερία πρέπει να καθαρίσει από κάθε ίχνος καταπίεσης και σκλαβιάς τόσων αιώνων.

Μάρεϊ Μπούκτσιν, ο στοχαστής της ελευθερίας και της οικολογίας

Στο παρακάτω κείμενο παρουσιάζεται με συντομία η ζωή και το έργο του Μάρεϊ Μπούκτσιν, όπως επίσης και οι σημαντικότερες προσπάθειες για τη διάδοση της θεωρίας του (κοινωνική οικολογία), δηλαδή του Ινστιτούτου για την Κοινωνική Οικολογία και του προγράμματος για τον Κομμουναλισμό. 

Τα ξημερώματα της Κυριακής 30 Ιουλίου 2006 πέθανε ο Μάρεϊ Μπούκτσιν (Murray Bookchin) σε ηλικία 85 ετών. Σύμφωνα με τις δηλώσεις της κόρης του στα τοπικά μέσα ενημέρωσης του Βερμόντ (Vermont) των Η.Π.Α. πέθανε από ανακοπή καρδιάς στο σπίτι του στο Μπέρλιγκτον (Burlington) του Βερμόντ.

Βιογραφικά στοιχεία
Ο Μπούκτσιν γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη τον Ιανουάριο του 1921 από γονείς Ρώσους-εβραίους μετανάστες. Η γιαγιά του, από την πλευρά της μητέρας του, φρόντισε από πολύ νωρίς να εμποτίσει τον μικρό Μάρεϊ με τις ελευθεριακές ιδέες, αφού η ίδια συμμετείχε παλιότερα σε ένα κίνημα που εκδηλώθηκε στην τσαρική Ρωσία. Ο Μπούκτσιν κατά τη διάρκεια της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 1929-32, και ενώ ήταν μόλις 9 ετών, οργανώθηκε στην κομμουνιστική νεολαία, αλλά το 1939 μετά το σύμφωνο Μολότωφ- Ρίμπεντροπ (1939) μεταξύ Σοβιετικών και Ναζί διεγράφη λόγω αναρχοτροτσκιστικών αποκλίσεων. Εντωμεταξύ, είχε δηλώσει εθελοντής για το μέτωπο του ισπανικού εμφυλίου, αλλά η αίτησή του απορρίφθηκε λόγω του νεαρού της ηλικίας του. Αργότερα, πέρασε στον τροτσκισμό από τον οποίο γρήγορα απογοητεύτηκε. Υπήρξε εργάτης σε χυτήριο του Νιου Τζέρσεϋ, ενώ ως εργάτης σε αυτοκινητοβιομηχανία κατά τη διάρκεια της μεγάλης απεργίας της Τζένεραλ Μότορς, υιοθέτησε την αντιεξουσιαστική σκέψη. Δημοσίευσε δεκάδες βιβλία, δίδαξε στα «ελεύθερα πανεπιστήμια» της Νέας Υόρκης, στο Στάτεν Άιλαντ (City College University System) και έγινε τακτικός καθηγητής στο Νιου Τζέρσεϋ (Ramapo College). Επίσης, υπήρξε συνιδρυτής του Ινστιτούτου Κοινωνικής Οικολογίας (Institute for Social Ecology) στο Βερμόντ το οποίο διηύθυνε μέχρι το τέλος της ζωής του.1

Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι 14/7/1896-20/11/1936

«Εχθρός μας είναι όποιος αντιτίθεται στις κατακτήσεις της επανάστασης»

Στις 7 Ιανουαρίου του 1921, ένας νεαρός μηχανικός των σιδηροδρόμων, ονόματι Μπουοναβεντούρα Ντουρούτι, εγγραφόταν στους καταλόγους των μελών της αναρχοσυνδικαλιστικής Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας της Ισπανίας, της θρυλικής Confederacion Nacional del Trabajo (CNT). Δεκαπέντε χρόνια μετά, θα σκοτωνόταν, υπηρετώντας το υπέρτατο όνειρο του ανθρώπου.

Η καταγραφή της περιουσίας του, όταν χάθηκε από μια, πιθανώς όχι και τελείως αδέσποτη, σφαίρα, που τον χτύπησε πισώπλατα, είναι ενδεικτική της ζωής του: «δύο αλλαξιές, δύο πιστόλια, ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου κι ένα ζευγάρι κιάλια». Αδιάφθορος, ακτιβιστής, βαθύτατα ηθικός, γενναίος, ικανός να εμπνεύσει, ωραίος και επιβλητικός με γέλιο και βλέμμα μικρού παιδιού, ο Μπουοναβεντούρα Ντουρούτι υπήρξε η προσωποποίηση της επαναστατικής ακεραιότητας, πολύ πριν τον Τσε. Κι ένα ίνδαλμα για δεκάδες παιδιά της εποχής, σαν τον Τσε.

Ήταν ένα γνήσιο τέκνο του 20ου αιώνα. Με όλη τη βία, τη φρίκη, το αίμα που τον έπνιξε, αυτός ο αιώνας που έφυγε είχε ένα χαρακτηριστικό μοναδικό: ήταν ο πρώτος στον οποίο ακούστηκαν δυνατά και καθαρά οι φωνές των λαών, ο πρώτος στον οποίο οι προλετάριοι είχαν φωνή και τη δύναμη να αγωνιστούν για μιαν αταξική κοινωνία. Πουθενά η φωνή τους δεν ακούστηκε τόσο καθαρή όσο στην Ισπανία του 1936, στη χρυσή γη της Καταλωνίας, όπου το όραμα του ελευθεριακού κομμουνισμού πήρε σάρκα και οστά σε μια κοινωνία πρότυπο -και προδόθηκε φρικτά από τον «ορθόδοξο κομμουνισμό», παραδιδόμενη στα χέρια των φασιστών του Φράνκο. Η αλήθεια για την οδυνηρή προδοσία, ήταν εκείνη που οδήγησε, προσχεδιασμένα κι ύπουλα, την προσωπικότητα του Ντουρούτι στα μικρά γράμματα της Ιστορίας. Ο Ντουρούτι, οι σύντροφοί του κι ο αγώνας τους ήταν η απόδειξη της συνείδησης κι αγωνιστικότητας των εργατών κι αγροτών, ήταν η απόδειξη πως δεν χρειάζονταν «εκπαίδευση» και «δικτατορία του προλεταριάτου», ούτε «εκκαθαρίσεις» σαν αυτές του Στάλιν για να επιτευχθεί το περίφημο «τελευταίο στάδιο της επανάστασης».

Πιοτρ Κροπότκιν: Προς τους νέους

Σε σας τους νέους θέλω να μιλήσω σήμερα. Οι γέροι — εννοώ φυσικά τους γέρους στην καρδιά και το πνεύμα— ας αφήσουν στην άκρη το βιβλιαράκι μου αυτό για να μην κουραστούν διαβάζοντας κάτι που δεν θα τους πει τίποτε.

Υποθέτω ότι είσαι περίπου δεκαοκτώ ή είκοσι χρονών, ότι τελειώνεις με την μαθητεία σου σε μια Τέχνη με τις σπουδές σου, και ότι τώρα βγαίνεις στην ζωή. Φαντάζομαι ότι το πνεύμα σου είναι απαλλαγμένο από τις προλήψεις τις οποίες διάφοροι άνθρωποι προσπάθησαν να σου εμφυσήσουν, ότι δεν φοβάσαι τον διάβολο και ότι δεν δίνεις σημασία στα παραληρήματα των παπάδων και των ιεροκηρύκων.

Υποθέτω ακόμη ότι δεν είσαι ένας από εκείνους τους ανόητους λιμοκοντόρους —θλιβερά προϊόντα μιας κοινωνίας σε παρακμή— που επιδεικνύουν τα γελοία παντελόνια και τις πιθηκίσιες φάτσες τους στους δρόμους, και οι οποίοι ήδη σ’ αυτήν την ηλικία δεν κυριαρχούνται από τίποτε άλλο πέρα από την ακόρεστη επιθυμία για απολαύσεις έναντι οποιουδήποτε τιμήματος… Απεναντίας πιστεύω ότι η καρδιά σου είναι ζωντανή, γι’ αυτό ακριβώς και σου μιλώ.

Η αναρχική κοινωνιολογία του φεντεραλισμού του Κόλιν Γουόρντ

Το κείµενο αυτό δηµοσιεύτηκε στην εφηµερίδα Freedom (27η Ιούνη, 11η Ιούλη 1992). Ο Κόλιν Γουόρντ (Colin Ward: 1924-) υπήρξε διευθυντής της αγγλικής εφηµερίδας Ελευθερία (Freedom) και ιδρυτής του περιοδικού Αναρχία (Anarchy). Έχει γράψει βιβλία για την πολιτική, την αρχιτεκτονική και την εκπαίδευση. Στο παρελθόν έχει δηµοσιευτεί στην Ευτοπία (τ. 2) κείµενό του µε τίτλο «Μια αναρχική προσέγγιση της πολεοδοµίας».

Ο µικρός αριθµός παιδιών σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα που είχε την ευκαιρία να µελετήσει την ιστορία της Ευρώπης, καθώς και του δικού του έθνους, έµαθε ότι υπήρξαν δύο κορυφαία γεγονότα κατά τον 19ο αιώνα: η ενοποίηση της Γερµανίας που επιτεύχθηκε από τον Βίσµαρκ και τον αυτοκράτορα Γουλιέλµο Α΄, και η ενοποίηση της Ιταλίας η οποία επιτεύχθηκε από τους Καβούρ, Ματσίνι, Γκαριµπάλντι και Βιττόριο Εµανουέλε Β΄.

Κάποιες σκέψεις για τις αντιφασιστικές πολιτοφυλακές

του Parabellum

Μετά την πρόσφατη δράση του αναβαθμισμένου εθνικιστικού- φασιστικού χώρου γίνεται όλο και περισσότερο λόγος για ένα συλλογικό επιθετικό τρόπο αντιμετώπισης των φασιστών στο δρόμο από τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Παρόλο το γεγονός οτί επιτέλους όλο και περισσότεροι σύντροφοι κατανοούν πως η αμιγώς πολιτική επίθεση και τα παρεπιπτόντως «πεσίματα» δεν είναι αρκετά για να αντιμετωπιστεί ο εχθρός, υπάρχει ο κίνδυνος να δομήσουμε κάτι με το γνωστό επιφανειακό και τσαπατσούλικο τρόπο.

Πιο συγκεκριμένα ας δούμε τι είναι λογικά αλλά και σε σχέση με την ιστορική πείρα οι αντιφασιστικές πολιτοφυλακές. Αποτελούν λοιπόν έναν «στρατιωτικό βραχίονα» ενός αντιφασιστικού κινήματος, ο οποίος εξυπηρετεί δύο εξίσου σημαντικές ανάγκες και της παρούσας συγκυρίας. Η πρώτη ανάγκη είναι αυτή της άμυνας των πολιτικών και κοινωνικών ομάδων που βάζουν στο στόχαστρο οι φασίστες. Η δεύτερη είναι η επίθεση στα φυσικά πρόσωπα, στις δομές και στους κάθε φύσης υποστηρικτές των φασιστών. Συνάγεται λοιπόν το συμπέρασμα ότι για να είναι αποτελεσματικές αυτές οι πολιτοφυλακές πρέπει να διοχετεύουν την ενέγεια τους στην οργάνωση και τη διεξαγωγή του πολέμου στο δρόμο.

Εννέα Θέσεις για τη Χρυσή Αυγή, τον Επελαύνοντα Μεταμοντέρνο Ολοκληρωτικό Καπιταλισμό και το Κίνημα Αποκατάστασης της Ζωής και της Αξιοπρέπειας

Tου λάμπε ράτ

1. Καταρχήν, ο αγώνας ενάντια στον (ολοκληρωτικό) εθνικισμό-ρατσισμό είναι αγώνας ενάντια στον (αυταρχικό) υπαρκτό φιλελευθερισμό του Έθνους, του Κράτους, της Αγοράς και του Δικαίου και κατ’ επέκταση ενάντια στον (ολοκληρωτικό) καπιταλισμό.

2. Η Χ.Α. είναι μέρος των υπερπατριωτικών-εθνικιστικών εκείνων δυνάμεων που θα αποτελέσουν τη βάση για την επιστροφή του κεφαλαίου και των καπιταλιστών σε εθνικές λύσεις εκτός ευρώ και ε.ε., αν οδηγηθούν εκεί τα πράγματα στο εγγύς μέλλον (ήδη όπου βρεθούν κι όπου σταθούν μιλούν για ελληνικές ΑΟΖ, για πετρέλαια και φυσικά αέρια, για εθνική ανάπτυξη κλπ, στο βαθμό και στο μέτρο βέβαια που αυτή η ανάπτυξη θα είναι εφικτή στα πλαίσια ενός καπιταλισμού σε βαθύτατη κρίση).

3. Η Χ.Α. συνδυάζει την ηγεμονία του εθνικού στοιχείου με αυταρχικά φιλελεύθερες θέσεις και όχι με σοσιαλιστικές όπως έκαναν οι γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές.

Το σύνδρομο της Κίνας

του Στέργιου Κατσαρού

Η εποχή του Κοινοβουλίου τέλείωσε στη θέση του ο Λεβιάθαν του Βοναπάρτη

Η κρίση της πολιτικής ή πολιτική της κρίσης ;  

Πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση το 2008 ειχα γράψει οτι την πρώτη δεκαετία του 2000 θα ξεσπάσει μια κρίση πιο καταστρεπτική απο εκείνη του 29και που θα έχει διάρκεια 25 χρόνια Τότε μας αποκαλούσαν γραφικούς και<<προφήτες >>Το 2008 Αυτοί οι προφεσόροι ,οι έγκυροι αναλυτές και οι γκουρού της οκονομίας ,οταν ξέσπασε η κρίση προσπάθησαν να προβλέψουν την εξέλιξή της.Η προβληματική τους ήταν αν αυτή θα ήταν τύπου V,U ή W δηλαδή αν το διαγραμμα της θα είχε η μορφή αυτών των γραμμάτων.

 

Η πρόβλεψη μας δεν στηρίζονταν σε κάποιες μαντικές ικανότητες τα πράγματα ήταν ορατά με γυμνά μάτια ,αρκεί να μη φορούσε κανείς παραμορφοτικά γυαλιά. Κυκλοφορούν πολλές επόνυμες φίρμες και το κυριώτερο να μην έπασχε απ' αυτή την ανίατη ασθένεια ,εννοώ την θεολογική πίστη στην αιωνιότητα του καπιταλισμού .

Κάτι για τον αναρχισμό

Παρακάτω παρατίθενται αποσπάσματα από δύο βιβλία του Μάρεϊ Μπούκτσιν.

Θέλησή μου είναι να προβληματιστούμε ξανά πάνω σε κάποια θέματα, που άπτονται άμεσα του Αναρχισμού και της πρακτικής του

Μπορεί κάποιος να μην συμφωνεί απόλυτα με τους προβληματισμούς που καταθέτει ο Μπούκτσιν ή έστω με τον οξύ τρόπο που το κάνει (είμαι ένας από αυτούς), αλλά κατά τη γνώμη μου, η προσπάθεια οξείας αυτοκριτικής καθίσταται σπουδαιότερη από την οποιαδήποτε κριτική στους ιδεολογικούς μας αντιπάλους.

 Κοινωνικός Αναρχισμός ή Lifestyle Αναρχισμός: Ένα αγεφύρωτο Χάσμα

Εκδόσεις Ισνάφι (πρώτη Έκδοση 1995)

Κοινωνικός Αναρχισμός ή Lifestyle Αναρχισμός: Ένα αγεφύρωτο Χάσμα

Εδώ και δύο αιώνες, ο αναρχισμός- ως ένα οικουμενικό σώμα αντι-αυταρχικών ιδεών- αναπτύχθηκε μέσα από την αντίθεση δύο τάσεων: μια "περσοναλιστική" αφοσίωση στην ατομική αυτονομία και μια κολεκτιβιστική αφοσίωση στην κοινωνική ελευθερία.

Αυτές οι τάσεις δεν έχουν με κανέναν τρόπο συμφιλιωθεί στην ιστορία της ελευθεριακής σκέψης.

{…} Η αποτυχία του αναρχισμού να γεφυρώσει αυτό το χάσμα, να αρθρώσει τη σχέση μεταξύ ατομικού και συλλογικού και να εξαγγείλει τις ιστορικές περιστάσεις που θα έκαναν εφικτή μια α-κρατική κοινωνία δημιούργησε προβλήματα στην αναρχική σκέψη που παραμένουν άλυτα μέχρι σήμερα. 

Μερικές σκέψεις για το αναρχικό κίνημα

Η ανεργία και τα αλλεπάλληλα εισπρακτικά μέτρα των νεοφιλελεύθερων επιλογών της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής, έχει σπρώξει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας στα όρια της φτώχιας και της απογοήτευσης. Ένα μέρος αυτών, άρχισε δειλά τα τελευταία χρόνια να κινητοποιείται διεκδικώντας, κυρίως τα χαμένα τους προνόμια και την πρότερη οικονομική τους «άνεση». Οι κινηματικές τους διέξοδοι όμως, είτε μέσω των συστημικών ηγεσιών του διεφθαρμένου και αστικού κατά βάση συνδικαλιστικού τους κινήματος, είτε μέσω των θεσμικών κομμάτων της συμβιβασμένης αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, κάθε άλλο παρά γόνιμες είναι.

Οι προσχηματικές εικοσιτετράωρες απεργίες, οι παραδοσιακοί περίπατοι διαμαρτυρίας μπροστά από τη Βουλή αλλά και η ψευδής ελπίδα αλλαγής μέσω των αστικών εκλογών, οδήγησαν το όποιο κινηματικό υποκείμενο στην απογοήτευση και την απραξία. Τα «σοσιαλιστικά» και «κομουνιστικά» κελεύσματα δεν έχουν απήχηση, και το όραμα της μελλοντικής κοινωνίας όπως περιγράφεται στα προγραμματικά κείμενα των μεγάλων θεωρητικών, μάλλον δεν συγκινεί αρκετούς ώστε να διαμορφωθεί ρεύμα αλλαγής. Η ξύλινη γλώσσα, οι διάφοροι φιλοσοφικοί, οικονομικοί και κοινωνιολογικοί όροι των αναλύσεων, μάλλον απωθούν τον απλό άνθρωπο παρά τον έλκουν κοντά στην επαναστατική προοπτική του επαναπροσδιορισμού του κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου της κοινωνίας.

Νοηματοδοτώντας τον αναρχισμό

Ο Ντέιβιντ Τουρκάτο εργάζεται ως γλωσσολόγος στο Βανκούβερ του Καναδά και ερευνά την ιστορία του αναρχισμού για πολλά χρόνια σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Σάιμον Φρέιζερ. Είναι συντάκτης της πολύτομης συλλογής των έργων του Ερρίκο Μαλατέστα. Τμήματα της παρούσας εισαγωγής προέρχονται από μια εργασία που παρουσιάστηκε στο Έβδομο Συνέδριο Ευρωπαϊκών Κοινωνικών Επιστημών της Ιστορίας που έγινε στη Λισαβόνα της Πορτογαλίας από 26 Φεβρουαρίου έως 1 Μαρτίου 2008. Το κείμενο “Νοηματοδοτώντας τον Αναρχισμό” είναι η εισαγωγή στο δεύτερο τόμο “ΤheEmergenceoftheNewAnarchism (1939-1977)” της δίτομης συλλογής “Anarchism, ADocumentaryHistoryof Libertarian Ideas” και γράφτηκε τον Ιούλιο του 2008.



Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ο George Woodcock είχε πει ότι το έτος 1939 σημάδεψε “τον αληθινό θάνατο του αναρχικού κινήματος στην Ισπανία”. Οι ομάδες, τα περιοδικά, τα σχολεία και οι κοινότητες που ακολούθησαν “σχημάτισαν μόνο το φάντασμα του ιστορικού αναρχικού κινήματος”1. Ο ισχυρισμός θα εκλαμβανόταν ως αληθοφανής και δεν θα εμφανιζόταν στις αναλύσεις για τον αναρχισμό απ’ τις απαρχές του. Για μεγάλο μέρος της ιστοριογραφίας οι αναρχικοί ήσαν πάντοτε αναγκαστικά αποτυχημένοι. Ο αναρχισμός, με τη σειρά του, περιγράφεται ως νεκρή, θνήσκουσα ή καταδικασμένη ιδεολογία, ανάλογα με την χρονολογική σκοπιά του καθενός. Η εξήγηση γιατί δεν μπορεί να είναι αλλιώς, γίνεται το έργο του ιστορικού.

[ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ/ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ/ΔΕΞΙΑ] ΜΕ ΤΟΝ Φ. ΤΕΡΖΑΚΗ

Μια Συζήτηση Περί [ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ/ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ/ΔΕΞΙΑΣ]

Αγορά, Κράτος και Κοινωνία στην Διεθνοποιημένη Οικονομία της Αγοράς

Σε αυτό το κείμενο γίνεται μια προσπάθεια να αναλυθούν οι όροι της υποδούλωσης της κοινωνίας στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και ο σύγχρονος ρόλος του Κράτους ως εκτελεστικού οργάνου του πολυεθνικού κεφαλαίου. Στην εικονική πραγματικότητα στην οποία ζούμε, η οικονομία δεν αποτελεί μέσο κάλυψης των αναγκών της κοινωνίας, αλλά ολόκληρη η κοινωνία ζει, οργανώνεται και κινείται προκειμένου να ικανοποιήσει τις ανάγκες της οικονομίας Ανάπτυξης.

 Η Ικανοποίηση των Αναγκών στη Διεθνοποιημένη Οικονομία της Αγοράς

 Σε μια καπιταλιστική οικονομία ανάπτυξης ο πρωταρχικός στόχος της θεμελιώδους οικονομικής μονάδας του συστήματος, δηλαδή της ιδιωτικής εμπορικής επιχείρησης, δεν είναι η επαρκής ικανοποίηση των κοινωνικών και ατομικών-καταναλωτικών αναγκών, όπως διατείνονται οι υπερασπιστές του συστήματος της οικονομίας της αγοράς, αλλά η οικονομική αποτελεσματικότητα της επιχείρησης που διασφαλίζει την βιωσιμότητα της σε συνθήκες ανελέητου εμπορικού ανταγωνισμού. Η επιβίωση μιας ιδιωτικής επιχείρησης προϋποθέτει την μεγιστοποίηση του ποσοστού κέρδους και προκειμένου να συμβεί αυτό, πολύ φυσιολογικά δεν λαμβάνεται υπόψη το ρεαλιστικό κριτήριο της κάλυψης των μετρήσιμων αναγκών μιας σαφώς οριοθετημένης, και γι’ αυτό πραγματικής, κοινότητας πολιτών, αλλά το αφηρημένο κριτήριο της διαρκούς αύξησης της κατανάλωσης από ομάδες στόχευσης (target groups) που αποτυπώνονται μόνο μέσα από στατιστικούς δείκτες. 

Αντιεκλογικό κείμενο από Πάτρα

της Ελευθεριακής Πρωτοβουλίας ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο

όψεις του κοινωνικού πολέμου μπροστά στις 17 Ιουνίου

9 ερωτήματα για επίδοξους λύτες…

Σε ποιόν να πουληθώ;
Ποιο θηρίο να λατρέψω;
Ποιες καρδιές να συντρίψω;
Ποια ψέματα να πω;
Σε ποιο αίμα να βουτήξω;
Καλύτερα να μην μπλέξεις με την εξουσία. -Αρθούρος Ρεμπώ

23 Οκτωβρίου 2008. Ο Άλαν Γκρίνσπαν, ο μέχρι πρότινος μάγος της παγκόσμιας οικονομίας, καταθέτει στην επιτροπή του αμερικάνικου κογκρέσου που εξετάζει τα αίτια της κρίσης. Στην επίμονη ερώτηση ενός βουλευτή από την Καλιφόρνια για το «εάν αναλογίζεται τις ευθύνες του, καθώς ακολουθώντας πιστά τη δική του οικονομική ιδεολογία σαν θεολογικό δόγμα, η Αμερική οδηγήθηκε στην κατάρρευση της lehman brothers και μαζί της ο πλανήτης ολόκληρος στη μεγαλύτερη καπιταλιστική κρίση όλων των εποχών» ο Γκρίνσπαν απάντησε σκυθρωπός: «Ανακάλυψα ένα σφάλμα στο μοντέλο που θεωρούσα πώς λειτουργεί ο κόσμος».

Η διαμόρφωση του Δεξιού Ρεύματος

ερμηνεύοντας τις εκλογές της 6ης Μάη

 

η διαμόρφωση του Δεξιού ρεύματος

 

Οι εκλογές αφενός εκφράζουν την κοινωνική πόλωση και τον οξυμένο ταξικό αγώνα που διεξάγεται στον ελλαδικό χώρο τα τελευταία 2 χρόνια, αφετέρου όμως ταυτόχρονα ενσωματώνουν τον κοινωνικό ανταγωνισμό και τις ταξικές διαμάχες, με έναν στρεβλό, διαθλασμένο τρόπο, στις κυρίαρχες θεσμικές/κρατικές μορφές.

 

Ξεκινώντας θα θέλαμε να σχολιάσουμε τα δύο πιο προφανή και εξόφθαλμα μηνύματα που αποτυπώνονται στο εκλογικό αποτέλεσμα. Το ένα είναι η κρίση της πολιτικής εκπροσώπησης και της σταθερότητας της εναλλαγής των δύο κομμάτων εξουσίας που κατοχυρώθηκε απ' το '81 και μετά. Το άλλο είναι η ήττα της μνημονιακής στρατηγικής του κεφαλαίου και η ανάδειξη της σούπας του αντιμνημονιακού ρεύματος.

 

Έμμα Γκόλντμαν: Μια Νέα Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας

Όταν, στην πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης, οι υπάρχοντες θεσμοί αποδεικνύονται ασύμβατοι με τις ανάγκες του ανθρώπου, όταν χρησιμεύουν μόνον στην υποδούλωση, την καταλήστευση και την καταπίεση της ανθρωπότητας, ο λαός έχει το αιώνιο δικαίωμα να εξεγερθεί εναντίον τους και να τους ανατρέψει.

Το γεγονός ότι αυτές οι δυνάμεις εχθρικές προς τη ζωή, την ελευθερία και την επιδίωξη της ευτυχίας νομιμοποιούνται από συνταγματικούς νόμους, καθαγιάζονται από το Θείο Δίκαιο και ενδυναμώνονται από την πολιτική εξουσία, δεν δικαιολογεί επ’ ουδενί τη διατήρησή τους.

Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες αυταπόδεικτες: Θεωρούμε αυταπόδεικτο ότι όλα τα ανθρώπινα πλάσματα, ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος ή φύλου, γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στην από κοινού μοιρασιά των αγαθών της ζωής· θεωρούμε αυταπόδεικτο ότι, προκειμένου να εξασφαλιστεί αυτό το δικαίωμα, πρέπει να εγκαθιδρυθεί ανάμεσα στους ανθρώπους η οικονομική, πολιτική και κοινωνική ελευθερία· και θεωρούμε επιπλέον ότι οι κυβερνήσεις υπάρχουν μόνον για να διατηρούν τα ειδικά προνόμια και τα δικαιώματα της ιδιοκτησίας· και ότι εξαναγκάζουν τον άνθρωπο στην υποταγή, κλέβοντάς του την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό και τη ζωή.

σκέψεις για την ταξική και κοινωνική αυτοδιεύθυνση

Αλήθεια ποιο είναι το όραμα μας για το κόσμο που θέλουμε; Είναι άραγε αρκετές οι ατομικές αφηγήσεις που κουβαλάμε στα καφενεία, τα bar και τις πλατείες; Kαι αν όντως πιστεύουμε ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, τότε πως μπορεί αυτός ο κόσμος να πραγματωθεί στο τώρα, από μια σύνθεση αέναων προσωπικών αφηγήσεων; Αυτό άραγε δεν είναι καθαρός φιλελευθερισμός; Άραγε πόσο συχνά αναστοχαζόμαστε τι σημαίνει πραγματικά να θέλουμε “τη καταστροφή του υπάρχοντος;”

Πόσο θα “ξεβόλευε” εμάς τους ίδιους μια “κοινωνική επανάσταση”; Δεν γράφω αυτές τις γραμμές για να προτάξω την δικιά μου έτοιμη λύση για τα πάντα-όλα. Δεν είμαι σίγουρος αν θα καταφέρω να τελειώσω ότι γράφω χωρίς να γίνω γραφικός.

Μια Κριτική της Κομμουνιστικοποίησης

«Έτσι, μια ριζοσπαστική εξέγερση εναντίον της κοινωνίας θα ήταν το ίδιο αδύνατη όσο μια εξέγερση εναντίον της Φύσης, η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η σπουδαία απόδειξη / εκδήλωση της δημιουργίας πάνω στη Γη. Και ένα άτομο το οποίο θα ήθελε να εξεγερθεί ενάντια στην κοινωνία… θα τοποθετούσε τον εαυτό του πέρα από το αποδεκτό της αληθινής ύπαρξης».

Μιχαήλ Μπακούνιν

Το 1886, ο μαρξιστής φιλόσοφος Πωλ Λαφάργκ εξέδωσε μέσα από την φυλακή το έργο του με τίτλο «Το Δικαίωμα στην Τεμπελιά». Χρησιμοποιώντας σκληρή γλώσσα, ο ριζοσπάστης αυτός στοχαστής προσπάθησε να επιφέρει ένα ισχυρό πλήγμα στην κυριαρχία που ασκούσε η ιδεολογία της εργασίας πάνω στην πολιτική σκέψη του Γαλλικού προλεταριάτου και να αποσυνδέσει με αυτόν τον τρόπο τους αγώνες της εργατικής τάξης της Γαλλίας από τα στενά όρια της διεκδίκησης ενός κατοχυρωμένου ρόλου για τους εργάτες στην καπιταλιστική παραγωγική διαδικασία με την μορφή της προάσπισης του συλλογικού δικαιώματος στην εργασία. Εύστοχα επισήμανε ο Λαφάργκ ότι μέσα σε ένα πλαίσιο αλματώδους εξέλιξης της επιστήμης και γεωμετρικής προόδου στον τομέα του εκσυγχρονισμού της τεχνολογικής υποδομής της μεγάλης Γαλλικής βιομηχανίας, η πάλη για διάσωση των θέσεων εργασίας που χάνονταν εξαιτίας της τάσης για μηχανοποίηση της παραγωγής, ισοδυναμούσε με αγώνα οπισθοφυλακής για το οργανωμένο προλεταριάτο, το οποίο, με μία δόση μαζοχισμού είναι η αλήθεια, επέμενε να διεκδικεί μερίδιο στην αναπαραγωγή των οικονομικών συνθηκών της ίδιας της κοινωνικής υποταγής του.[i] Αντίθετα, ο Λαφάργκ διατράνωσε την πίστη του ότι το κέντρο βάρους της Κοινωνικής Πάλης που διεξήγαγε η εργατική τάξη όφειλε να μετατοπιστεί από την οικονομία, στο πεδίο της πολιτικής. Για εκείνον, η αύξηση της παραγωγής μέσω της εξέλιξης της τεχνολογίας επιλύει το ζήτημα της σπάνης των αγαθών κι εγείρει ερωτήματα που άπτονται της άνισης κατανομής του κοινωνικού πλούτου, ο οποίος αν διανεμηθεί σωστά αρκεί για να θρέψει το σύνολο της κοινωνίας και για να ζήσουν όλοι πλουσιοπάροχα. Η κατάργηση όμως της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και η ισομερής κατανομή του παραγόμενου πλούτου, προϋποθέτουν την εκ βάθρων αναδόμηση του κοινωνικού συστήματος. Συνεπάγονται την κατάλυση του μονοπωλίου της οργανωμένης ισχύος που κατέχει η άρχουσα τάξη και γι’ αυτό είναι ζητήματα βαθύτατα πολιτικά.  

Τσακίζουμε τους φασίστες ή "καταδικάζουμε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται";

 του Άγγελου Α.

Σοκαρίστηκε ο πολιτικός κόσμος (και τα απαραίτητα συμπληρώματα της μεταδημοκρατίας, οι "επώνυμοι") από την επίθεση με νερό και χαστούκι στις υποψήφιες βουλευτίνες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ αντίστοιχα, κυρίες Κανέλλη και Δούρου. Ξαφνικά ανακάλυψε όλο το φάσμα του πολιτικού προσωπικού ότι οι χρυσαυγίτες είναι νεοναζί, τραμπούκοι και μαφιόζοι. Όλα (σχεδόν) τα κόμματα πλειοδότησαν σε αντιφασισμό βγάζοντας σκληρές ανακοινώσεις εναντίον των νοσταλγών του Χίτλερ. Οι πιο σκληρές αντιδράσεις μάλιστα προήλθαν από αυτούς που λιγουρεύονται τη δεξαμενή ψηφοφόρων των αυγών, τον Πάνο Καμμένο και τον αντισημίτη θεωρητικό του ελληνικού ναζισμού και πρόσφατα προσχωρήσαντα στο ΛΑΟΣ, Κώστα Πλεύρη!

Για την άνοδο όμως των ναζιστών που έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο αλαζονίας (αποτέλεσμα της χρόνιας ασυλίας που έχουν από τους μπάτσους) που επιτίθενται πλέον σε ζωντανή σύνδεση, έχουν ευθύνες όλοι τους αν και σε διαφορετικό βαθμό βεβαίως για να μην τσουβαλιάζουμε. Παρακάτω θα προσπαθήσω συνοπτικά και σίγουρα όχι συνολικά να εξηγήσω τί σημαίνει αυτό.

Αποχή από τις κάλπες - Οργάνωση της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης

Επικαιροποιημένη προκύρηξη της συνέλευσης αναρχικών για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση, για τις εκλογές στις 17/6
Το μεγαλύτερο προσόν της «δημοκρατίας» σε σχέση με τη δικτατορία είναι η ικανότητά της να επιβάλει τα ερωτήματα που τη βολεύουν αντί να προσπαθεί με το περίστροφο να εξασφαλίσει τις απαντήσεις. Η ιερή στιγμή της δημοκρατίας είναι οι εκλογές: εκεί που όλοι, εθνικά ομόψυχοι, αφέντες και δούλοι, πλούσιοι και φτωχοί, σαν να μην τρέχει τίποτα, ισότιμα υποτίθεται, καλούνται να απαντήσουν το μεγαλύτερο και το πιο πλαστό ερώτημα που μπορεί να τεθεί: ποιοι θα είναι οι δικτάτορες για τα επόμενα χρόνια. Ποιοί θα αποτελέσουν την αισχρή εκείνη μειοψηφία που θα αναλάβει την πολιτική διαχείριση του κράτους, που θα κάνει κουμάντο στην τεράστια πλειοψηφία και θα εξασφαλίσει τα συμφέροντα του εαυτού της και των νόμιμων μπράβων, των νόμιμων απατεώνων, των νόμιμων ληστών που στην πολιτική γλώσσα λέμε «καπιταλιστές».

Πολιτικοί, θεσμοί, δικαιοσύνη, αφεντικά, υποψήφιοι δικτάτορες, κανάλια, περσόνες, διανοητές, όλος ο συρφετός αυτών που δεν πρόκειται ποτέ να βρεθούν στη θέση μας είναι αυτοί που μας ζητούν να πάμε στις κάλπες, να ψηφίσουμε. Μας προτρέπουν να προσπαθήσουμε ακόμα και να τους γκρεμίσουμε από το θρόνο τους ρίχνοντας ένα σημαδεμένο χαρτί σε μία κάλπη…

Κατά της Ομοφωνίας: Η ανάγκη για μια ανασύνθεση του ελευθεριακού προτάγματος

Η κρίση του συστήματος και η ανάγκη για ανασύνθεση του ελευθεριακού κινήματος

Οι πλατιές εργαζόμενες μάζες της κοινωνίας βρίσκονται σήμερα παγιδευμένες ανάμεσα στην υπερεθνική Σκύλλα της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς και στην εθνικιστική Χάρυβδη του Κρατισμού. Η εντατικοποίηση της οικονομικής εκμετάλλευσης, η υπαγωγή όλο και περισσότερων τομέων του οργανωμένου κοινωνικού βίου στη δικαιοδοσία των σιδερένιων νόμων της αγοράς και η ολομέτωπη επίθεση των ελίτ ενάντια σε παγιωμένα εργασιακά δικαιώματα και ελευθερίες, συντελείται στις μέρες μας μέσα από τη συμμετοχή της Ελλάδας στους ετερόνομους υπερεθνικούς θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εξαιτίας της ανάγκης για την εξυπηρέτηση του πελώριου δημόσιου χρέους, για την δημιουργία του οποίου ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η ίδια η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και η έκθεση της αδύναμης ελληνικής οικονομίας στις ανελέητες ανταγωνιστικές πιέσεις της ενοποιημένης ευρωπαϊκής αγοράς, εξαπολύονται άγριες φορολογικές επιδρομές που επιβαρύνουν συντριπτικά τις φτωχότερες κοινωνικές ομάδες. Καταλύεται κάθε έννοια μονιμότητας κι εργασιακής ασφάλειας και προωθείται η απορύθμιση στις εργασιακές σχέσεις, που επί της ουσίας θεσμοποιεί την αδιαφιλονίκητη κυριαρχία των πολυεθνικών κολοσσών πάνω στο σύνολο της κοινωνίας. 

Σκέψεις πάνω στην οικοδόμηση μιας στρατηγικής της Εξέγερσης

Η εξέγερση που έρχεται;


Όλοι μιλούν για την εξέγερση. Από τα σημειώματα της σύνταξης στις εφημερίδες των κομμάτων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, μέχρι τις μπροσούρες που εκδίδουν οι αναρχικές συλλογικότητες. Από τις δηλώσεις των αρχηγών των εφήμερων αντιμνημονιακών κομμάτων που ενόψει εκλογών ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, μέχρι τα συνθήματα στους τοίχους και τις συζητήσεις των θαμώνων στα καφέ των Εξαρχείων. Οι διαδηλωτές που ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με τα ΜΑΤ στην πλατεία Συντάγματος στις 12-02-12 (όχι τίποτα μπαρουτοκαπνισμένοι «συγκρουσιακοί», αλλά άνεργοι, ημιαπασχολούμενοι, χαμηλόμισθοι και συνταξιούχοι που έχουν βρεθεί σε απόγνωση) προειδοποιούσαν τους πραιτοριανούς ότι δεν θα μπορέσουν να κρυφτούν πουθενά, «όταν ο λαός πάρει τα όπλα».[i] Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ακόμη και ο «ευυπόληπτος» πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα διαλαλεί δεξιά και αριστερά ότι το κόμμα του ενσαρκώνει μια πρόταση εξουσίας για εναλλακτική, «Αριστερή» διακυβέρνηση, ζητούσε επιτακτικά από τον λαό να ξεσηκωθεί για να ανατρέψει την ΠΑΣΟΚική χούντα.[ii] Γίνεται αντιληπτό ότι όταν μια έννοια χρησιμοποιείται από τόσο διαφορετικά υποκείμενα κι εγγράφεται σε τόσο ετερογενή ιδεολογικά πλαίσια, χρειάζεται επί της ουσίας να επαναδιατυπωθεί για να ανακτήσει το ανατρεπτικό, χειραφετικά φορτισμένο περιεχόμενο της.

Democracy in the Workplace (ντοκυμαντερ)

Ένα ντοκυμαντέρ για κάποιες επιχειρήσεις στις ΗΠΑ που αυτοδιαχειρίζονται οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, χωρίς αφεντικά.

Εργατικές κολεκτίβες, κοινωνική αυτοδιαχείριση και αλληλέγγυα οικονομία

Η σημερινή οικονομία

Μέσα στην κοινωνία που δομικά προωθεί τον ανταγωνισμό, την ανισότητα, τον αποκλεισμό, την απομόνωση, την υποταγή, έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ και σχεδόν αποδεχτεί την ιδέα ότι ο μόνος τρόπος για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας είναι μέσω της μισθωτής εργασίας (ή την εκμετάλλευσή της) και την αγορά εμπορευμάτων. Έχουμε συνηθίσει να υπακούμε νόμους έξω από τον έλεγχό μας (το αόρατο χέρι), ενώ σχεδόν δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το προϊόν της εργασίας μας και τη χρησιμότητά του σε μια αλυσίδα παραγωγής που υπακούει μόνο στις ανάγκες του αφεντικού και του διευθυντή, όπου οι (κυρίως ανισότιμες) σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων χάνονται πίσω από τις σχέσεις μεταξύ πραγμάτων ανταλλάξιμων στην αγορά, που μας είναι δύσκολο πολλές φορές να φανταστούμε και να δημιουργήσουμε άλλους αλληλέγγυους τρόπους οργάνωσης της οικονομικής ζωής. Και είναι αυτό το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων, στο οποίο συναινούμε και το ενδυναμώνουμε σαν πελάτες (Nestle) και σαν εκμεταλλευόμενοι (επισφαλείς εργάτες σε σουπερμάρκετ), όσο δεν αναπτύσσουμε άλλες δομές / θεσμούς. 

Ο καπιταλισμός με μια συνεχής προσπάθεια πλήρους αποικιοποίησης του κοινωνικού πεδίου κατορθώνει να παραμένει ανέπαφος ενσωματώνοντας αντιστάσεις και πολλές φορές να φαίνεται ανίκητος, όχι μόνο λόγω απάθειας ή λάθους αντίληψης, αλλά και λόγω δικιάς μας εξάρτησης και προσκόλλησης. Γίνεται έτσι καθαρό, το πως θα απαλλαγούμε από αυτή τη συνθήκη. Πρέπει να αντιστρέψουμε αυτή τη διαδικασία.

Το ελευθεριακό σχολείο Paideia στη Μέριδα της Ισπανίας

"Έχουμε να φτιάξουμε ελεύθερα σχολεία, η εκπαίδευση είναι η βάση του αγώνα μας"

Matilde Felix Carrasquer

H παρακάτω προσπάθεια προέκυψε μετά από επίσκεψη συντρόφων από τη συλλογικότητα F.A.R.M.A και την κατάληψη κτήματος Πραποπούλου, για 3 ημέρες στο ελευθεριακό σχολείο Παιδεία στη Μέριδα της Ισπανίας το Πάσχα του 2008.

Τα κείμενα είναι μεταφράσεις από τα ισπανικά βιβλία:
Paideia:25 anos de educacion libertaria
Paideia:Escuela Libre.

Ιστοσελίδα του σχολείου: www.paideiaescuelalibre.org

Ευχαριστούμε τους συντρόφους, τις συντρόφισσες, τις φίλες και τους φίλους για την πολύτιμη βοήθεια τους στη μετάφραση, στη πραγματοποίηση των εκδηλώσεων και στη γραφιστική επιμέλεια..
F.A.R.M.Α: farmazapatista.blogspot.com
Κατάληψη κτήματος Πραποπούλου: protovouliaxalandriou.blogspot.com
Επικοινωνία: klapeto@riseup.net, paner@riseup.net

Άλλη μια μέρα στο σχολείο…

Ξυπνήσαμε γρήγορα, ήπιαμε ένα καφέ και κατεβήκαμε τρέχοντας στο δρόμο για να προλάβουμε το σχολικό. Οι αναμνήσεις από τα σχολικά μας χρονιά ήταν ήδη εκεί… Περιμέναμε λίγο, παρέα με τους γονείς, τα παιδάκια και τα χαμόγελά τους. Στο σχολικό γνωρίσαμε ένα σύντροφο από την Μαδρίτη που ήταν στο σχολείο για ένα μήνα κάνοντας μια εργασία. Σπούδαζε παιδαγωγική ή κάτι σχετικό. Ένα ένα τα παιδιά άρχισαν να μας ρωτάνε «Από πού είστε;» και «Τι κάνετε εδώ;». Αρχίσαμε την κουβέντα και πλησιάζοντας αργά προς το σχολείο, οι αναμνήσεις μας έφευγαν και ανοίγονταν μπροστά μας κάτι άλλο, ανθρώπινο, συντροφικό και ελεύθερο.

Φτάνοντας στο σχολείο κατεβήκαμε από το λεωφορείο και όλα τα μεγαλύτερα παιδιά πήραν από το χέρι τα μικρά (δυο μέχρι τεσσάρων χρονών) και σιγά σιγά περπάτησαν προς το χώρο που περνάγανε την μέρα τους τα μικρά. Περιμένοντας και εμείς έξω από το λεωφορείο, μας πήραν και εμάς από το χέρι τα μικρά, νομίζοντας από συνήθεια πως θα τα οδηγούσαμε κάπου αλλά στην ουσία, αυτά μας οδηγούσαν με τα απλά τους λόγια και βήματα στο εσωτερικό του σχολείου. Μπαίνοντας στις αίθουσες και βλέποντας τα να κατεβάζουν τις καρέκλες, που είχαν σχεδόν το ίδιο μέγεθος με αυτά, από τα τραπέζια που και αυτά ήταν στο ύψους του κεφαλιού τους, αρχίσαμε να μπαίνουνε στο κλίμα.

Όλα άρχισαν να κυλούν στο σχολείο, όπως κάθε μέρα, με τις συλλογικές εργασίες. Παιδάκια άρχισαν να σκουπίζουν το πάτωμα με σκούπες και φαράσια, με πολλή έμπνευση και διάφορους τρόπους μιας και ήταν πολύ μεγαλύτερα από αυτά, μιλώντας, τρέχοντας, με χαρά.

Φεστιβάλ αυτοδιαχείρισης - 8/9/10 Ιουνίου Φιλοσοφική ΑΠΘ

Στα πλαίσια της προώθησης ενός διαφορετικού μοντέλου οργάνωσης της εργασίας και της παραγωγής, θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν συλλογικό τρόπο έκφρασης και διάδοσης κολεκτίβων, συνεργατικών-συνεταιριστικών εγχειρημάτων, σωματείων βάσης, εργατικών συλλογικοτήτων και πολιτικών ομάδων που κινούνται πάνω στην κατεύθυνση της αυτοδιαχείρισης των μέσων παραγωγής. Επιπλέον, το φεστιβάλ θα επιδιώξει να προβάλει πρωτοβουλίες αλληλέγγυου εμπορίου που επιχειρούν να συνδέσουν μικρούς παραγωγούς και καταναλωτές χωρίς διαμεσολάβηση. Πάνω στην ίδια λογική, θέλουμε να προβάλουμε νέες μορφές έκφρασης από μουσικές και καλλιτεχνικές ομάδες που διαφοροποιούνται από την κυρίαρχη τάση για την ψυχαγωγία και την διασκέδαση.

Καθώς τη περίοδο που διανύουμε βιώνουμε μία οικονομική κρίση μεγάλης έντασης, που έχει αναχθεί σε κεντρικό κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα, έχουν έρθει στην επιφάνεια διάφορες αναλύσεις και ερμηνείες για τα αίτια, τις προοπτικές διεξόδου και τα δομικά χαρακτηριστικά αυτής της κρίσης. Τώρα λοιπόν ένας λόγος παραπάνω να αναδείξουμε και να αναζητήσουμε τις δικές μας λύσεις στα αδιέξοδα του καπιταλισμού και να ανιχνεύσουμε το δρόμο για τη κοινωνική απελευθέρωση. Θεωρούμε τη κρίση κυκλικό φαινόμενο των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής, ως μία φάση δηλαδή που επαναλαμβάνεται και θα επαναλαμβάνεται όσο ο πλούτος, τα παραγωγικά μέσα και τα κοινωνικά αγαθά βρίσκονται στα χέρια λίγων, βασίζονται στην εκμετάλλευση – εργασία των πολλών και εξελίσσονται με γνώμονα το κέρδος.

Σχετικά με την εκδοτική κολεκτίβα AK Press από την ιστοσελίδα της, www.akpress.org

Η εκδοτική AK Press είναι μια κολεκτίβα την οποία διαχειρίζονται οι εργαζόμενοι, που εκδίδει και διανέμει ριζοσπαστικά βιβλία, οπτικό και ακουστικό υλικό και άλλα υλικά που αλλάζουν το τρόπο σκέψης. Είμαστε λίγοι/ες, δώδεκα άνθρωποι που δουλεύουμε πολλές ώρες για λίγα λεφτά, επειδή πιστεύουμε σε αυτό που κάνουμε. Είμαστε αναρχικοί/ες, κάτι που αντικατοπτρίζεται στα βιβλία που διαθέτουμε και στον τρόπο που οργανώνουνε την επιχείρηση μας. Οι αποφάσεις στην AK Press παίρνονται συλλογικά, από το τι θα εκδώσουμε έως το τι διανέμουμε και το πως δομούμε την εργασία μας. Όλη τη δουλειά, από το καθάρισμα του πατώματος ως τις απαντήσεις στα τηλεφωνήματα, την μοιραζόμαστε. Όταν οι τελε-έμποροι περνούν τηλέφωνο και ρωτάνε «ποιος είναι ο υπεύθυνος;» η απάντηση είναι : όλοι. Ο στόχος μας δεν είναι το κέρδος (αν και πρέπει να πληρώνουμε το ενοίκιο). Ο στόχος μας είναι να προμηθεύουμε ριζοσπαστικό λόγο και εικόνα σε όσο περισσότερο κόσμο είναι δυνατό. Τα βιβλία και τα υπόλοιπα μέσα που διακινούμε εκδίδονται από ανεξάρτητους εκδότες, όχι από εταιρικούς κολοσσούς. Τα κάνουμε ευρέως διαθέσιμα για να βοηθήσουμε εσάς να κάνετε θετικές (ή ακόμα επαναστατικές) αλλαγές στον κόσμο. Όπως πιθανός θα γνωρίζετε, το υλικό που έχουμε είναι όλο και λιγότερο διαθέσιμο από τους μεγάλους εκδοτικούς οίκους και τις αλυσίδες τους.

Το κίνημα ως αυτοσκοπός; Μια συνέντευξη με τον David Graeber

Αρχική δημοσίευση: The Platypus Review (τεύχος 43)

Μετάφραση: eagainst.com

Την 6η Δεκεμβρίου του 2011, ο Ross Wolfe πήρε συνέντευξη από τον David Graeber, αναπληρωτή καθηγητή του Κολεγίου Goldsmiths του Λονδίνου, συγγραφέα του έργου Θραύσματα μιας Αναρχικής Ανθρωπολογίας (2004), και κεντρική φιγούρα της πρώτης φάσης του κινήματος Occupy Wall Street. Αυτό που ακολουθεί, είναι μια επεξεργασμένη απομαγνητοφώνηση της συνέντευξης.

Ross Wolfe: Υπάρχουν εντυπωσιακές ομοιότητες μεταξύ του κινήματος Occupy και του κινήματος του 1999 ενάντια στην Παγκοσμιοποίηση στο Seattle. Και τα δύο ξεκίνησαν κατά την τελευταία χρονιά της προεδρίας των Δημοκρατικών, και η αιχμή του δόρατος ήταν οι αναρχικοί, παρακινούμενοι από την δυσαρέσκεια προς τον νεοφιλελευθερισμό, και έλαβαν την υποστήριξη της οργανωμένης εργατιάς. Ως ενεργός συμμετέχων τόσο σε αυτό της αντι-παγκοσμιοποίησης όσο και στο κίνημα του Occupy, σε ποιο βαθμό θα λέγατε ότι το Occupy αποτελεί συνέχεια του έργου που εγκαινιάστηκε στο Seattle; Τί, αν μη τι άλλο, κάνει το κίνημα αυτό ξεχωριστό;

David Graeber: Νομίζω πως αρκετοί από αυτούς που εμπλέκονταν στο κίνημα της παγκοσμιοποίησης, μεταξύ αυτών και εγώ, αισθάνθηκαν πως αυτό ήταν μια συνέχεια των προσπαθειών μας, γιατί ποτέ δεν πιστέψαμε πραγματικά πως το κίνημα της παγκοσμιοποίησης είχε φτάσει στο τέλος του. Χτυπούσαμε τα κεφάλια μας στον τοίχο κάθε χρόνο, λέγοντας “ναι, τώρα έχουμε πραγματικά επιστρέψει. Μια στιγμή, ίσως όχι.” Αρκετοί από εμάς σταδιακά αρχίσαμε να πιστεύουμε όλο και λιγότερο ότι επρόκειτο να αναζωπυρωθεί με τον τρόπο που πάντα νομίζαμε πως ξέραμε ότι θα γίνει. Και τότε συνέβη, ως ένας συνδυασμός τακτικών της προσπάθειας να δημιουργηθούν προεικοντιστικά μοντέλα μιας δημοκρατικής κοινωνίας, ως τρόπος οργάνωσης της διαμαρτυρίας ή δράσεων που στρεφόταν κατά μιας προφανέστατα αντιδημοκρατικής δομής διακυβέρνησης.

Όσα είπαμε Ισχύουν

του Άρη Τσιούμα

Κείμενο που παρουσιάστηκε στην εκδήλωση της ομάδας Πλατύπους: "Aντίσταση, Μεταρρύθμιση, Επανάσταση", Τετάρτη 30 Μαΐου 2012 Φιλοσοφική ΑΠΘ

H σημερινή εκδήλωση είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα λόγω της θεματικής που πραγματεύεται. Εάν κατορθώσουμε νομίζω μια βαθύτερη, μια όσο το δυνατόν πιο ενδελεχή επεξεργασία στους άξονες: “αντίσταση, μεταρρύθμιση, επανάσταση”, ίσως έχουμε μια καθαρή εικόνα για την σημερινή πολιτική συγκυρία. 

Η δική μου συνεισφορά στη κουβέντα θα γίνει μέσω της παρουσίασης ενός σχήματος το οποίο επιθυμεί να παράξει ένα πολιτικό πρόσημο μέσω της παρακολούθησης των ταξικών ανα-διαρθρώσεων του καπιταλισμού τα τελευταία χρόνια, και την επακόλουθη αλληλεπίδραση τους με τις δυναμικές συγκροτήσεις, αφηγήσεις και τακτικές του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού κινήματος και των προβληματικών που αυτό ανέπτυξε. 

Κάνοντας μια εισαγωγή, θα ορίσω ως ιστορική αφετηρία του σχήματος, το έτος 1933, όπου η ρύθμιση του New Deal, θα αποτελέσει την πρώτη διαμόρφωση μιας σοσιαλδημοκρατικής οικονομικής βάσης, στην προσπάθεια της κυβέρνησης των ΗΠΑ να απαντήσει αποτελεσματικά στην κρίση του 1929. Η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία της Γερμανίας την ίδια χρονιά και η σταδιακή αναβάθμιση του ρόλου της ΕΣΣΔ την ίδια περίοδο θα καταδείξουν ένα σημαντικό πρόβλημα. Η ρύθμιση του New Deal και η νέα διαχείριση που εισάγει δεν αποτελούν ακόμα ένα οικουμενικό μοντέλο. Οι εναλλακτικές διαχειρίσεις του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο θα αποτελέσουν έναν ακόμα από τους πολλούς λόγους, εξ’ αιτίας των οποίων η ανθρωπότητα θα οδηγηθεί σε μια παγκόσμια πολεμική σύρραξη.

Χρέος: τα πρώτα 5000 χρόνια - David Graeber

Ο ανθρωπολόγος David Graeber λέει ότι μονάχα διαμέσου μιας γενικής ιστορικής κατανόησης του χρέους και της σχέσης του με τη βία, μπορούμε να εκτιμήσουμε την εποχή μας που τώρα γεννιέται. Εδώ προσπαθεί να καλύψει το ιστορικό μας κενό.

Αυτό που ακολουθεί, είναι ένα απόσπασμα ενός κατά πολύ μεγαλύτερου σχεδίου έρευνας, σχετικά με το χρέος και το πιστωτικό χρήμα στην ανθρώπινη ιστορία. Το πρώτο και συναρπαστικό συμπέρασμα αυτού του σχεδίου έρευνας είναι ότι κατά τη μελέτη της οικονομικής ιστορίας, τείνουμε συστηματικά να αγνοούμε το ρόλο της βίας, τον απόλυτα κεντρικό ρόλο του πολέμου και της δουλείας, στη δημιουργία και σχηματοποίηση των βασικών θεσμών, αυτού που σήμερα αποκαλούμε «οικονομία». Επιπλέον, σημασία έχουν και οι προελεύσεις. Η βία μπορεί να είναι αόρατη, αλλά παραμένει τυπωμένη στη φιλοσοφία της κοινής οικονομικής λογικής μας, στην προφανέστατα αυταπόδεικτη φύση των θεσμών, που απλά ποτέ δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν έξω από το μονοπώλιο της βίας – αλλά και της συστηματικής απειλής της βίας – που διατηρείται από το σύγχρονο κράτος.

Ας ξεκινήσω με το θεσμό της δουλείας, της οποίας ο ρόλος κατά τη γνώμη μου, είναι κομβικός. Τις περισσότερες στιγμές και στους περισσότερους τόπους η δουλεία θεωρείται συνέπεια του πολέμου. Μερικές φορές οι περισσότεροι δούλοι στην πραγματικότητα είναι αιχμάλωτοι πολέμου, άλλες φορές όχι. Παρ’ όλα αυτά σχεδόν όμοια και απαράλλαχτα και στις δύο περιπτώσεις, ο πόλεμος θεωρείται η βάση και η δικαιολόγηση της ύπαρξης αυτού του θεσμού. Αν παραδοθείς στον πόλεμο, αυτό που παραδίδεις είναι η ζωή σου. Ο κατακτητής σου έχει το δικαίωμα να σε σκοτώσει και συχνά το κάνει. Αν επιλέξει να μην το κάνει, τότε κυριολεκτικά του οφείλεις τη ζωή σου. Ένα χρέος που γίνεται αντιληπτό ως απόλυτο, διαρκές, μη εξαγοράσιμο. Μπορεί να σου αφαιρέσει δικαιωματικά ό,τι επιθυμεί. Όλα τα χρέη ή υποχρεώσεις που μπορεί να οφείλεις σε άλλα άτομα (φίλους, οικογένεια, πρώην πολιτικές συμμαχίες), ή άλλα άτομα να οφείλουν σε σένα, θεωρείται ότι σου αφαιρούνται απόλυτα. Το χρέος σου στον ιδιοκτήτη σου είναι πλέον ό,τι υπάρχει.

Ένα Aναρχικό Πρόγραμμα – Errico Malatesta

Πιστεύουμε ότι τα περισσότερα από τα δεινά που μαστίζουν την ανθρωπότητα πηγάζουν απ’ την κακή οργάνωση και ότι οι άνθρωποι χάρη στη θέληση και τη γνώση τους, μπορούν να τα εξαλείψουν. Η σύγχρονη κοινωνία είναι αποτέλεσμα μακραίωνων αγώνων ανάμεσα στους ανθρώπους. Δίχως να κατανοούν τα πλεονεκτήματα που θα μπορούσαν να προκύψουν για όλους χάρη στη συνεργασία κα την αλληλεγγύη και θεωρώντας κάθε άλλον άνθρωπο (εκτός ίσως από τα μέλη της οικογένειάς τους) ως ανταγωνιστή και εχθρό, επιδίωξαν να εξασφαλίσουν, ο καθένας για τον εαυτό του, όσο γίνεται περισσότερα πλεονεκτήματα χωρίς να νοιάζονται για τα συμφέροντα των άλλων. Σ’ αυτόν τον αγώνα, φυσικά, οι ισχυρότεροι ή οι πιο τυχεροί αναδεικνύονται νικητές και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εκμεταλλεύονται και καταπιέζουν τους ηττημένους.

Όταν ο άνθρωπος δεν μπορούσε να παράγει περισσότερα από όσα του ήταν απολύτως αναγκαία για την επιβίωσή του, οι νικητές δεν μπορούσαν παρά να τρέπουν σε φυγή ή να σφαγιάζουν τα θύματά τους και ν’ αρπάζουν τα τρόφιμα που είχαν συγκεντρώσει.

Αργότερα –όταν με την ανακάλυψη της βοσκής και της γεωργίας, ο άνθρωπος μπορούσε να παράγει περισσότερα απ’ όσα χρειαζόταν για να ζήσει- οι νικητές θεώρησαν επωφελέστερο να μετατρέψουν τους ηττημένους σε δούλους και να τους αναγκάσουν να εργάζονται προς όφελος των δουλοκτητών.

Αργότερα ακόμα, οι νικητές αντιλήφθηκαν ότι είναι βολικότερο, επικερδέστερο και πιο σίγουρο να εκμεταλλεύονται την εργασία των άλλων με άλλα μέσα: να διασφαλίσουν για τον εαυτό τους την ιδιοκτησία της γης και των εργαλείων και να παραχωρήσουν φαινομενική ελευθερία στους απόκληρους οι οποίοι, μη διαθέτοντας μέσα επιβίωσης, αναγκάστηκαν να καταφύγουν στους γαιοκτήμονες και να εργαστούν για αυτούς, με τους δικούς τους όρους.

Η μάχη του ναυπηγείου Euskalduna

Αντίπνοια - αντιεξουσιαστική εφημερίδα τ.7

efimerida7neo

Εργατικοί & κοινωνικοί αγώνες στην Ελλάδα 1875 - 2010

xronologio-1834-2010

Αναρχική Κομμουνιστική οργάνωση και οι ανάγκες του παρόντος

Αυτές τις μέρες βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά ευνοϊκή στιγμή, όχι μόνο εξαιτίας της ανάπτυξης των ελευθεριακών πρακτικών, που γεννήθηκαν από τη φωτιά των ποικίλων κοινωνικών αγώνων, αλλά, επίσης, επειδή έχουμε αναδείξει σοβαρά το ζήτημα της αναρχικής κομμουνιστικής οργάνωσης. Για μερικά χρόνια τώρα, η συζήτηση όσον αφορά τις μορφές της οργάνωσης και την αναγκαιότητα των αναρχικών να οργανωθούν, δεν έχει πάρει τη μορφή κάποιας φιλοσοφικής θεώρησης, αλλά, μάλλον, αποτελεί μια αδιάκοπη σειρά ισάξιων πολιτικών δυνατοτήτων. Από το 1999, πάντως, έχουμε δει μια αύξηση - μη αναμενόμενη για αρκετούς - της αναρχικής παρουσίας σε ένα μεγάλο αριθμό κοινωνικών αγώνων και οργανώσεων. Υπάρχουν συγκεκριμένα παραδείγματα ελευθεριακών οργανώσεων σε αρκετές πόλεις της Χιλής (Σαντιάγκο, Κονσεψιόν, Τσιλλάν, Τεμούκο, Βαλπαράιζο κ.λπ.) ως αποτέλεσμα της αυξημένης μας συμμετοχής στους κοινωνικούς αγώνες. Από τότε, η συζήτηση για την αναρχική οργάνωση έχει αφήσει το βασίλειο του Ολύμπου και έχει βασιστεί σταθερά στην πραγματικότητα. Τώρα, η συζήτηση δεν γίνεται στη βάση αφηρημένων λεπτομερειών, αλλά έχει αποκτήσει, από την ίδια την αναγκαιότητα, κάποια πρακτική ουσία, βασισμένη στις ανάγκες που απορρέουν από την πραγματική μας κατάσταση.

Αντιμετωπίζουμε ως κίνημα τα καθήκοντα που μας έχουμε αναλάβει; Θα είμαστε ικανοί να εκμεταλλευτούμε το αβαντάζ αυτού του γενικού πλαισίου χωρίς να επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος και να πάρουμε την ευκαιρία ώστε να σχεδιάσουμε μια σοβαρή, επαναστατική και ελευθεριακή διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα;

Η άλλη Προοδευτική

Οι αναρχικοί της Τούμπας έφτιαξαν ομάδα

Οι οπαδοί της αποφεύγουν τις ύβρεις, οι νίκες τους πανηγυρίζονται όσο και οι... ήττες, ενώ οι αποφάσεις λαμβάνονται σε ανοικτές συνελεύσεις. Οι αντιεξουσιαστές της Θεσσαλονίκης αναβιώνουν τις χαμένες αξίες του ποδοσφαίρου

Υπάρχει μια μοναδική για τα ελληνικά δεδομένα ποδοσφαιρική ομάδα στη Θεσσαλονίκη. Είναι... αντιεξουσιαστές, αλλά δεν έχουν δημιουργήσει ούτε ένα επεισόδιο. Στις μεγάλες νίκες πίνουν απλώς μπίρες και στις ήττες κάνουν πάλι το ίδιο. Εφαρμόζουν στην πράξη το σύνθημα «Χάσουμε, κερδίσουμε, εμείς θα το γλεντήσουμε». Ο Καμί θα τους έκλεινε το μάτι.

Στην εξέδρα δεν βρίζουν με σεξιστικά σλόγκαν ή τα θεία και προτιμούν συνθήματα για... τους φυλακισμένους συντρόφους τους. Ο πρόεδρος πιάνει τη σκούπα όταν τελειώνει το ματς, για να καθαρίσει τα χαρτάκια που πετούν οι οπαδοί. Παίχτες άλλων συλλόγων τούς ζητούν να αγωνιστούν στη δική τους. Οι διαιτητές περιμένουν πώς και πώς να σφυρίξουν τα παιχνίδια τους.

Μανιφέστο του Ελευθεριακού Κομμουνισμού - Georges Fontenis

Font en Is

Πολιτική συνείδηση και πολιτισμός του κρατισμού

του Μιχαήλ Μπακούνιν

Ο Μιχαήλ Mπακούνιν λέει για τις εκλογές (να σημειώσουμε ότι την εποχή που ο Μπακούνιν έγραφε αυτά τα άρθρα δεν υπήρχαν τα κόμματα με την μορφή που έχουν στις μέρες μας σαν πελατειακά λόμπι και μηχανές οπαδών, ούτε ήταν τόσο γενικευμένο το σύστημα των επαγγελματιών πολιτικών, ούτε φυσικά είχε μαζικοποιηθεί η ψήφος): {… Το Κράτος δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η ίδια η κυριαρχία κι η εκμετάλλευση τακτοποιημένη και συστηματοποιημένη. Θα επιχειρήσουμε να το αποδείξουμε αυτό εξετάζοντας τις συνέπειες της κυβέρνησης πάνω στις λαϊκές μάζες από μια μειοψηφία, εξ αρχής έξυπνη κι αφιερωμένη αν θέλετε, σ’ ένα ιδανικό Κράτος, θεμελιωμένο πάνω σε μια ελεύθερη σύμβαση.

Ας υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση αποτελείται μόνον απ’ τους καλύτερους πολίτες. Κατ’ αρχήν αυτοί οι πολίτες είναι προνομιούχοι όχι δικαιωματικά, αλλά ουσιαστικά. Έχουν εκλεγεί απ’ το λαό επειδή είναι οι πιο νοήμονες, έξυπνοι, σοφοί, θαρραλέοι κι αφιερωμένοι. Διαλεγμένοι απ’ τη μάζα των πολιτών, που θεωρούνται όλοι ίσοι, δεν αποτελούν ακόμη μία ξεχωριστή τάξη, αλλά μια ομάδα ανθρώπων προνομιούχα μόνον εκ φύσεως και γι’ αυτό το λόγο ξεχωρισμένη προς εκλογή απ’ το λαό. Ο αριθμός τους είναι αναγκαστικά πολύ περιορισμένος, σ’ όλες τις εποχές και σ’ όλες τις χώρες ο αριθμός των ανθρώπων προικισμένων με τόσο αξιοσημείωτες　ικανότητες ώστε αυτομάτως να έχουν την ομόφωνη αποδοχή από ένα έθνος, όπως η εμπειρία μας διδάσκει, είναι πολύ μικρός. Ως εκ τούτου, κάτω απ’ τον κίνδυνο μιας κακής επιλογής, ο λαός θά΄ναι πάντοτε αναγκασμένος να επιλέξει τους κυβερνήτες του ανάμεσα σ’ αυτούς.

Εισήγηση 2ης μέρας στην εκδήλωση για το ζήτημα της οργάνωσης του αναρχικού κινήματος

3 Μάρτη 2012, Ε.Μ.Π. - ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ


Εισήγηση διοργανωτών

Το ζήτημα της οργάνωσης είναι ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που απασχόλησαν τους αναρχικούς στην πορεία του κινήματος στην ιστορία. Στην πορεία αυτή αναπτύχθηκαν ποικίλες θεωρήσεις και τάσεις, άλλες προέτασσαν την αναγκαιότητα της δημιουργίας οργανωτικών δομών ενώ άλλες, θεωρώντας πως η ίδια η οργάνωση από τη φύση της είναι αντιθετική με την έννοια της ελευθερίας διαμόρφωσαν ένα ρεύμα ιδεών που σχηματοποιείται σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε αφορμαλισμό. Τόσο οι οργανωτικές όσο και οι αντιοργανωτικές τάσεις αποτέλεσαν ιστορικά κομμάτια του κινήματος και καμιά τους δεν μπορεί να οικειοποιηθεί την κληρονομιά του πρεσβεύοντας πως η θεώρηση της είναι η μόνη ορθή και διαχρονικά εκφράζουσα την αναρχία. Αναρχοκομμουνιστές, αναρχοσυνδικαλιστές, ατομικιστές, πλατφορμιστές, ελευθεριακοί όλοι έχουν δώσει μέσα στην ιστορία αγώνες και κρίνονται για τις επιλογές και τα λάθη τους. Στιγμές ηρωισμού και θυσίας, αγώνα και δημιουργίας, ήττες και νεκρούς έχουν να επιδείξουν όλες οι τάσεις. Όμως πιστεύουμε πως οι όποιες μεγάλες ή μικρές “νίκες” ιστορικά μπορούν και πρέπει να πιστωθούν μόνο στις οργανωτικές τάσεις.
Η επιλογή της οργάνωσης και οι μορφές της που έχουν προταθεί αντικατοπτρίζουν ιστορικές συγκυρίες και ανάγκες αλλά κυρίως και πρωτίστως πολιτικές επιλογές και θέσεις. Ως αναρχικοί αντιλαμβανόμαστε τον όρο πολιτική στη γενικότητα του, με την έννοια της διεργασίας αυτής που εκκινεί από την ερμηνεία του υπάρχοντος και προωθεί τα πράγματα προς την πραγμάτωση του επιθυμητού με καθολικό και συνειδητό τρόπο. Τον όρο πολιτική δεν τον χαρίζουμε στην εξουσία. Ως συλλογικότητα, αποδεχόμαστε την ανάγκη του πολιτικού αγώνα και τοποθετούμαστε στα ιστορικά αναρχικά ρεύματα που θεωρούν αναγκαία την ύπαρξη κεντρικών πολιτικών οργανώσεων των αναρχικών.

Εισήγηση 1ης μέρας στην εκδήλωση για το ζήτημα της οργάνωσης του αναρχικού κινήματος

2 Μάρτη 2012, Ε.Μ.Π. - ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Ανοιγμα της εκδήλωσης


Εισήγηση διοργανωτών

Ένας βασικός σκοπός της σημερινής εκδήλωσης είναι η αποσαφήνιση της σχέσης των δύο εννοιών που πραγματεύεται, της αναρχίας και της οργάνωσης, μέσω της νοηματοδότησης που δίνει είτε κάποιο άτομο είτε κάποια συλλογικότητα σε κάθεμιά από αυτές ,θεωρητικά, ιδεολογικοπολιτικά κι εν τέλει και πρακτικά.
Αντιλαμβανόμαστε την αναρχία σαν ένα τρόπο προσέγγισης της κοινωνικής πραγματικότητας, πάντα δυναμικό, ποτέ στατικό, του οποίου όλες οι συνισταμένες δράσεις και κατευθύνσεις συντείνουν στην ανθρώπινη απελευθέρωση, τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό και τελικά κοινωνικό επίπεδο. Έννοιες κι αξίες βασικές στα αναρχικά προτάγματα, όπως ισότητα, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, ταξικότητα, τοποθετούνται σαν υποσύνολα και προυποθέσεις της βασικής έννοιας της απελευθέρωσης, η οποία τις εμπερικλείει. Είναι σημαντικό να προσέξουμε πως η έννοια της ελευθερίας τοποθετείται από εμάς σε δύο επίπεδα, το ατομικό και το συλλογικό, τα οποία αλληλοδιαπλέκονται και δε νοείται το ένα χωρίς το άλλο.
Πώς όμως αυτό το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της αναρχίας αλληλεπιδρά με την έννοια της οργάνωσης; Είναι η σχέση τους αντιθετική κι αλληλοαναιρούμενη ή συνεργατική και προωθητική;
Η οργάνωση υπήρξε σε όλη την ιστορία του ελευθεριακού κινήματος μια ‘καυτή πατάτα’ που άλλοτε προσεγγιζότανε διστακτικά και φοβικά κι άλλοτε αγνοούνταν εντελώς. Σε ένα όμως πραγματικά ριζοσπαστικό κι ανοιχτό κίνημα, όπου πρωτοπόρα αυτοεντάσσεται η αναρχία, δεν πιστεύουμε πως πρέπει να υπάρχουν ‘καυτές πατάτες’, ‘άβατα’ ,και γενικώς θέματα που δε μπορούν να προσεγγιστούν , είτε αρνητικά , είτε θετικά.

Φίλοι του Ντουρούτι – Κείμενο για την Ήττα της Ισπανικής Επανάστασης

Οι Φίλοι του Ντουρούτι δημιουργήθηκαν το 1937 αντιδρώντας στην πολιτική ταξικής συνεργασίας της αναρχικής ηγεσίας. Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε στην εξορία και κυκλοφόρησε σ’ ολόκληρο τον κόσμο σε αναρχικές εφημερίδες και περιοδικά που είχαν έρθει  σε ρήξη με τη CNT – FAI.

Είναι αναγκαίο για τους μαχητές, τους επαναστάτες των εργατικών οργανώσεων, που γνώρισαν τη σκληρή ήττα και την ταπείνωση του πρόσφυγα, να δώσουν σοβαρή και επικεντρωμένη προσοχή στα μαθήματα του Ισπανικού πολέμου και επανάστασης, καθώς αυτοί το πλήρωσαν τόσο ακριβά με το αίμα τους και το αίμα των καλύτερων συντρόφων τους.
Σπάζοντας τη σιωπή που επέβαλε πάνω μας η τυραννία των Σταλινικών και των αντεπαναστατών, θα μιλήσουμε εδώ με την ίδια καθαρότητα, μ’ αυτήν που θα αναμενόταν να βρούμε στο όργανο της ομάδας μας «Οι Φίλοι του Λαού». Η ομάδα μας που είναι κάτω από το σύμβολο του Ντουρούτι, έχει μια σημαντική θέση στην Ισπανική Επανάσταση. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για τις αιματηρές μέρες του Μάη του 1937, όταν σηκώσαμε το λάβαρο της εξέγερσης κατά των αντεπαναστατών (του Κομμουνιστικού Κόμματος, της Δημοκρατικής Κυβέρνησης κ.λ.π.) και κατά του ρεφορμισμού των ηγετών της CNT-FAI.

Ένα κείμενο της Alianza de Los Comunistas Libertarios (Συμμαχία Ελευθεριακών Κομμουνιστών) από το Μεξικό

Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έχει επικρατήσει μια λανθασμένη αντίληψη όσον αφορά τις απόψεις των αναρχικών για τα κόμματα. Στο κείμενο αυτό, ως επαναστάτες αναρχικοί, επιθυμούμε να διευκρινίσουμε λίγο το θέμα.

Θα αρχίσουμε λέγοντας ότι η ιδεολογία μας έχει ρίζες στις φιλοσοφικές και πολιτικές ιδέες του Ρώσου επαναστάτη Μιχαήλ Μπακούνιν. Λέγοντας αυτό, πιστεύουμε ότι, ως μαχητής που θυσιάστηκε για την υπόθεση των εργαζομένων και, επομένως, εχθρός της αστικής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της κρατικής καταστολής, ο Μπακούνιν κατανόησε τέλεια την ιστορική ανάγκη για ένα επαναστατικό κόμμα το οποίο να αποτελείται από τα αφοσιωμένα εκείνα στοιχεία που θυσιάζονται για την επαναστατική υπόθεση και αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της.

Ο Μπακούνιν, όχι μόνο συνειδητοποίησε την ανάγκη για μια οργάνωση με αυτά τα χαρακτηριστικά αλλά συγκρότησε ουσιαστικά μια τέτοια οργάνωση το 1868 η οποία ονομάστηκε Συμμαχία Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Η Συμμαχία ιδρύθηκε την ίδια περίοδο με την Διεθνή Ένωση Εργαζομένων (Α’ Διεθνή) και τα μέλη της κατηγορήθηκαν άδικα και εσφαλμένα από τους μαρξιστές ότι «ήθελαν να αποδυναμώσουν τη Διεθνή συγκροτώντας μια νέα από τα μέσα». Εντούτοις, η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική δεδομένου ότι, πέρα από όποια επιθυμία αποδυνάμωσής της, ο Μπακούνιν είχε συνειδητοποιήσει πάρα πολύ σωστά ότι το πιο κατάλληλο συμπλήρωμα της Διεθνούς των εργαζομένων θα ήταν μια οργάνωση των καλύτερων στοιχείων με ένα υψηλό επίπεδο επαναστατικής συνείδησης, που θα μπορούσε να οδηγήσει έναν μεγάλο αριθμό εργαζομένων οργανωμένων στη Διεθνή σε μια αυθεντική σοσιαλιστική και επαναστατική κατεύθυνση. Έτσι περιέγραψε ο Μιχαήλ Μπακούνιν τη σχέση μεταξύ της επαναστατικής οργάνωσης της εμπροσθοφυλακής (της Συμμαχίας) και του απέραντου αυτού τρομερού μαζικού Προλεταριακού Μετώπου, της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων.