Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Κάποιες σκέψεις για τις αντιφασιστικές πολιτοφυλακές

του Parabellum

Μετά την πρόσφατη δράση του αναβαθμισμένου εθνικιστικού- φασιστικού χώρου γίνεται όλο και περισσότερο λόγος για ένα συλλογικό επιθετικό τρόπο αντιμετώπισης των φασιστών στο δρόμο από τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Παρόλο το γεγονός οτί επιτέλους όλο και περισσότεροι σύντροφοι κατανοούν πως η αμιγώς πολιτική επίθεση και τα παρεπιπτόντως «πεσίματα» δεν είναι αρκετά για να αντιμετωπιστεί ο εχθρός, υπάρχει ο κίνδυνος να δομήσουμε κάτι με το γνωστό επιφανειακό και τσαπατσούλικο τρόπο.

Πιο συγκεκριμένα ας δούμε τι είναι λογικά αλλά και σε σχέση με την ιστορική πείρα οι αντιφασιστικές πολιτοφυλακές. Αποτελούν λοιπόν έναν «στρατιωτικό βραχίονα» ενός αντιφασιστικού κινήματος, ο οποίος εξυπηρετεί δύο εξίσου σημαντικές ανάγκες και της παρούσας συγκυρίας. Η πρώτη ανάγκη είναι αυτή της άμυνας των πολιτικών και κοινωνικών ομάδων που βάζουν στο στόχαστρο οι φασίστες. Η δεύτερη είναι η επίθεση στα φυσικά πρόσωπα, στις δομές και στους κάθε φύσης υποστηρικτές των φασιστών. Συνάγεται λοιπόν το συμπέρασμα ότι για να είναι αποτελεσματικές αυτές οι πολιτοφυλακές πρέπει να διοχετεύουν την ενέγεια τους στην οργάνωση και τη διεξαγωγή του πολέμου στο δρόμο.

Εννέα Θέσεις για τη Χρυσή Αυγή, τον Επελαύνοντα Μεταμοντέρνο Ολοκληρωτικό Καπιταλισμό και το Κίνημα Αποκατάστασης της Ζωής και της Αξιοπρέπειας


Tου λάμπε ράτ

1. Καταρχήν, ο αγώνας ενάντια στον (ολοκληρωτικό) εθνικισμό-ρατσισμό είναι αγώνας ενάντια στον (αυταρχικό) υπαρκτό φιλελευθερισμό του Έθνους, του Κράτους, της Αγοράς και του Δικαίου και κατ’ επέκταση ενάντια στον (ολοκληρωτικό) καπιταλισμό.

2. Η Χ.Α. είναι μέρος των υπερπατριωτικών-εθνικιστικών εκείνων δυνάμεων που θα αποτελέσουν τη βάση για την επιστροφή του κεφαλαίου και των καπιταλιστών σε εθνικές λύσεις εκτός ευρώ και ε.ε., αν οδηγηθούν εκεί τα πράγματα στο εγγύς μέλλον (ήδη όπου βρεθούν κι όπου σταθούν μιλούν για ελληνικές ΑΟΖ, για πετρέλαια και φυσικά αέρια, για εθνική ανάπτυξη κλπ, στο βαθμό και στο μέτρο βέβαια που αυτή η ανάπτυξη θα είναι εφικτή στα πλαίσια ενός καπιταλισμού σε βαθύτατη κρίση).

3. Η Χ.Α. συνδυάζει την ηγεμονία του εθνικού στοιχείου με αυταρχικά φιλελεύθερες θέσεις και όχι με σοσιαλιστικές όπως έκαναν οι γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές.

Το σύνδρομο της Κίνας

του Στέργιου Κατσαρού
Η εποχή του Κοινοβουλίου τέλείωσε στη θέση του ο Λεβιάθαν του Βοναπάρτη
Η κρίση της πολιτικής ή πολιτική της κρίσης ;  
Πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση το 2008 ειχα γράψει οτι την πρώτη δεκαετία του 2000 θα ξεσπάσει μια κρίση πιο καταστρεπτική απο εκείνη του 29και που θα έχει διάρκεια 25 χρόνια Τότε μας αποκαλούσαν γραφικούς και<<προφήτες >>Το 2008 Αυτοί οι προφεσόροι ,οι έγκυροι αναλυτές και οι γκουρού της οκονομίας ,οταν ξέσπασε η κρίση προσπάθησαν να προβλέψουν την εξέλιξή της.Η προβληματική τους ήταν αν αυτή θα ήταν τύπου V,U ή W δηλαδή αν το διαγραμμα της θα είχε η μορφή αυτών των γραμμάτων.
 
Η πρόβλεψη μας δεν στηρίζονταν σε κάποιες μαντικές ικανότητες τα πράγματα ήταν ορατά με γυμνά μάτια ,αρκεί να μη φορούσε κανείς παραμορφοτικά γυαλιά. Κυκλοφορούν πολλές επόνυμες φίρμες και το κυριώτερο να μην έπασχε απ' αυτή την ανίατη ασθένεια ,εννοώ την θεολογική πίστη στην αιωνιότητα του καπιταλισμού .

Κάτι για τον αναρχισμό

Παρακάτω παρατίθενται αποσπάσματα από δύο βιβλία του Μάρεϊ Μπούκτσιν.
Θέλησή μου είναι να προβληματιστούμε ξανά πάνω σε κάποια θέματα, που άπτονται άμεσα του Αναρχισμού και της πρακτικής του
Μπορεί κάποιος να μην συμφωνεί απόλυτα με τους προβληματισμούς που καταθέτει ο Μπούκτσιν ή έστω με τον οξύ τρόπο που το κάνει (είμαι ένας από αυτούς), αλλά κατά τη γνώμη μου, η προσπάθεια οξείας αυτοκριτικής καθίσταται σπουδαιότερη από την οποιαδήποτε κριτική στους ιδεολογικούς μας αντιπάλους.
 Κοινωνικός Αναρχισμός ή Lifestyle Αναρχισμός: Ένα αγεφύρωτο Χάσμα
Εκδόσεις Ισνάφι (πρώτη Έκδοση 1995)
Κοινωνικός Αναρχισμός ή Lifestyle Αναρχισμός: Ένα αγεφύρωτο Χάσμα
Εδώ και δύο αιώνες, ο αναρχισμός- ως ένα οικουμενικό σώμα αντι-αυταρχικών ιδεών- αναπτύχθηκε μέσα από την αντίθεση δύο τάσεων: μια "περσοναλιστική" αφοσίωση στην ατομική αυτονομία και μια κολεκτιβιστική αφοσίωση στην κοινωνική ελευθερία.
Αυτές οι τάσεις δεν έχουν με κανέναν τρόπο συμφιλιωθεί στην ιστορία της ελευθεριακής σκέψης.
{…} Η αποτυχία του αναρχισμού να γεφυρώσει αυτό το χάσμα, να αρθρώσει τη σχέση μεταξύ ατομικού και συλλογικού και να εξαγγείλει τις ιστορικές περιστάσεις που θα έκαναν εφικτή μια α-κρατική κοινωνία δημιούργησε προβλήματα στην αναρχική σκέψη που παραμένουν άλυτα μέχρι σήμερα. 

Μερικές σκέψεις για το αναρχικό κίνημα

Η ανεργία και τα αλλεπάλληλα εισπρακτικά μέτρα των νεοφιλελεύθερων επιλογών της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής, έχει σπρώξει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας στα όρια της φτώχιας και της απογοήτευσης. Ένα μέρος αυτών, άρχισε δειλά τα τελευταία χρόνια να κινητοποιείται διεκδικώντας, κυρίως τα χαμένα τους προνόμια και την πρότερη οικονομική τους «άνεση». Οι κινηματικές τους διέξοδοι όμως, είτε μέσω των συστημικών ηγεσιών του διεφθαρμένου και αστικού κατά βάση συνδικαλιστικού τους κινήματος, είτε μέσω των θεσμικών κομμάτων της συμβιβασμένης αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, κάθε άλλο παρά γόνιμες είναι.

Οι προσχηματικές εικοσιτετράωρες απεργίες, οι παραδοσιακοί περίπατοι διαμαρτυρίας μπροστά από τη Βουλή αλλά και η ψευδής ελπίδα αλλαγής μέσω των αστικών εκλογών, οδήγησαν το όποιο κινηματικό υποκείμενο στην απογοήτευση και την απραξία. Τα «σοσιαλιστικά» και «κομουνιστικά» κελεύσματα δεν έχουν απήχηση, και το όραμα της μελλοντικής κοινωνίας όπως περιγράφεται στα προγραμματικά κείμενα των μεγάλων θεωρητικών, μάλλον δεν συγκινεί αρκετούς ώστε να διαμορφωθεί ρεύμα αλλαγής. Η ξύλινη γλώσσα, οι διάφοροι φιλοσοφικοί, οικονομικοί και κοινωνιολογικοί όροι των αναλύσεων, μάλλον απωθούν τον απλό άνθρωπο παρά τον έλκουν κοντά στην επαναστατική προοπτική του επαναπροσδιορισμού του κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου της κοινωνίας.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Νοηματοδοτώντας τον αναρχισμό

Ο Ντέιβιντ Τουρκάτο εργάζεται ως γλωσσολόγος στο Βανκούβερ του Καναδά και ερευνά την ιστορία του αναρχισμού για πολλά χρόνια σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Σάιμον Φρέιζερ. Είναι συντάκτης της πολύτομης συλλογής των έργων του Ερρίκο Μαλατέστα. Τμήματα της παρούσας εισαγωγής προέρχονται από μια εργασία που παρουσιάστηκε στο Έβδομο Συνέδριο Ευρωπαϊκών Κοινωνικών Επιστημών της Ιστορίας που έγινε στη Λισαβόνα της Πορτογαλίας από 26 Φεβρουαρίου έως 1 Μαρτίου 2008. Το κείμενο “Νοηματοδοτώντας τον Αναρχισμό” είναι η εισαγωγή στο δεύτερο τόμο “ΤheEmergenceoftheNewAnarchism (1939-1977)” της δίτομης συλλογής “Anarchism, ADocumentaryHistoryof Libertarian Ideas” και γράφτηκε τον Ιούλιο του 2008.



Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ο George Woodcock είχε πει ότι το έτος 1939 σημάδεψε “τον αληθινό θάνατο του αναρχικού κινήματος στην Ισπανία”. Οι ομάδες, τα περιοδικά, τα σχολεία και οι κοινότητες που ακολούθησαν “σχημάτισαν μόνο το φάντασμα του ιστορικού αναρχικού κινήματος”1. Ο ισχυρισμός θα εκλαμβανόταν ως αληθοφανής και δεν θα εμφανιζόταν στις αναλύσεις για τον αναρχισμό απ’ τις απαρχές του. Για μεγάλο μέρος της ιστοριογραφίας οι αναρχικοί ήσαν πάντοτε αναγκαστικά αποτυχημένοι. Ο αναρχισμός, με τη σειρά του, περιγράφεται ως νεκρή, θνήσκουσα ή καταδικασμένη ιδεολογία, ανάλογα με την χρονολογική σκοπιά του καθενός. Η εξήγηση γιατί δεν μπορεί να είναι αλλιώς, γίνεται το έργο του ιστορικού.

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

[ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ/ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ/ΔΕΞΙΑ] ΜΕ ΤΟΝ Φ. ΤΕΡΖΑΚΗ


Μια Συζήτηση Περί [ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ/ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ/ΔΕΞΙΑΣ]

Αγορά, Κράτος και Κοινωνία στην Διεθνοποιημένη Οικονομία της Αγοράς

Σε αυτό το κείμενο γίνεται μια προσπάθεια να αναλυθούν οι όροι της υποδούλωσης της κοινωνίας στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και ο σύγχρονος ρόλος του Κράτους ως εκτελεστικού οργάνου του πολυεθνικού κεφαλαίου. Στην εικονική πραγματικότητα στην οποία ζούμε, η οικονομία δεν αποτελεί μέσο κάλυψης των αναγκών της κοινωνίας, αλλά ολόκληρη η κοινωνία ζει, οργανώνεται και κινείται προκειμένου να ικανοποιήσει τις ανάγκες της οικονομίας Ανάπτυξης.

 Η Ικανοποίηση των Αναγκών στη Διεθνοποιημένη Οικονομία της Αγοράς
 Σε μια καπιταλιστική οικονομία ανάπτυξης ο πρωταρχικός στόχος της θεμελιώδους οικονομικής μονάδας του συστήματος, δηλαδή της ιδιωτικής εμπορικής επιχείρησης, δεν είναι η επαρκής ικανοποίηση των κοινωνικών και ατομικών-καταναλωτικών αναγκών, όπως διατείνονται οι υπερασπιστές του συστήματος της οικονομίας της αγοράς, αλλά η οικονομική αποτελεσματικότητα της επιχείρησης που διασφαλίζει την βιωσιμότητα της σε συνθήκες ανελέητου εμπορικού ανταγωνισμού. Η επιβίωση μιας ιδιωτικής επιχείρησης προϋποθέτει την μεγιστοποίηση του ποσοστού κέρδους και προκειμένου να συμβεί αυτό, πολύ φυσιολογικά δεν λαμβάνεται υπόψη το ρεαλιστικό κριτήριο της κάλυψης των μετρήσιμων αναγκών μιας σαφώς οριοθετημένης, και γι’ αυτό πραγματικής, κοινότητας πολιτών, αλλά το αφηρημένο κριτήριο της διαρκούς αύξησης της κατανάλωσης από ομάδες στόχευσης (target groups) που αποτυπώνονται μόνο μέσα από στατιστικούς δείκτες. 

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Αντιεκλογικό κείμενο από Πάτρα

της Ελευθεριακής Πρωτοβουλίας ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο
όψεις του κοινωνικού πολέμου μπροστά στις 17 Ιουνίου


9 ερωτήματα για επίδοξους λύτες…


Σε ποιόν να πουληθώ;
Ποιο θηρίο να λατρέψω;
Ποιες καρδιές να συντρίψω;
Ποια ψέματα να πω;
Σε ποιο αίμα να βουτήξω;
Καλύτερα να μην μπλέξεις με την εξουσία. -Αρθούρος Ρεμπώ

23 Οκτωβρίου 2008. Ο Άλαν Γκρίνσπαν, ο μέχρι πρότινος μάγος της παγκόσμιας οικονομίας, καταθέτει στην επιτροπή του αμερικάνικου κογκρέσου που εξετάζει τα αίτια της κρίσης. Στην επίμονη ερώτηση ενός βουλευτή από την Καλιφόρνια για το «εάν αναλογίζεται τις ευθύνες του, καθώς ακολουθώντας πιστά τη δική του οικονομική ιδεολογία σαν θεολογικό δόγμα, η Αμερική οδηγήθηκε στην κατάρρευση της lehman brothers και μαζί της ο πλανήτης ολόκληρος στη μεγαλύτερη καπιταλιστική κρίση όλων των εποχών» ο Γκρίνσπαν απάντησε σκυθρωπός: «Ανακάλυψα ένα σφάλμα στο μοντέλο που θεωρούσα πώς λειτουργεί ο κόσμος».

Η διαμόρφωση του Δεξιού Ρεύματος

ερμηνεύοντας τις εκλογές της 6ης Μάη
 
η διαμόρφωση του Δεξιού ρεύματος
 
Οι εκλογές αφενός εκφράζουν την κοινωνική πόλωση και τον οξυμένο ταξικό αγώνα που διεξάγεται στον ελλαδικό χώρο τα τελευταία 2 χρόνια, αφετέρου όμως ταυτόχρονα ενσωματώνουν τον κοινωνικό ανταγωνισμό και τις ταξικές διαμάχες, με έναν στρεβλό, διαθλασμένο τρόπο, στις κυρίαρχες θεσμικές/κρατικές μορφές.
 
Ξεκινώντας θα θέλαμε να σχολιάσουμε τα δύο πιο προφανή και εξόφθαλμα μηνύματα που αποτυπώνονται στο εκλογικό αποτέλεσμα. Το ένα είναι η κρίση της πολιτικής εκπροσώπησης και της σταθερότητας της εναλλαγής των δύο κομμάτων εξουσίας που κατοχυρώθηκε απ' το '81 και μετά. Το άλλο είναι η ήττα της μνημονιακής στρατηγικής του κεφαλαίου και η ανάδειξη της σούπας του αντιμνημονιακού ρεύματος.
 

Έμμα Γκόλντμαν: Μια Νέα Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας


Όταν, στην πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης, οι υπάρχοντες θεσμοί αποδεικνύονται ασύμβατοι με τις ανάγκες του ανθρώπου, όταν χρησιμεύουν μόνον στην υποδούλωση, την καταλήστευση και την καταπίεση της ανθρωπότητας, ο λαός έχει το αιώνιο δικαίωμα να εξεγερθεί εναντίον τους και να τους ανατρέψει.

Το γεγονός ότι αυτές οι δυνάμεις εχθρικές προς τη ζωή, την ελευθερία και την επιδίωξη της ευτυχίας νομιμοποιούνται από συνταγματικούς νόμους, καθαγιάζονται από το Θείο Δίκαιο και ενδυναμώνονται από την πολιτική εξουσία, δεν δικαιολογεί επ’ ουδενί τη διατήρησή τους.

Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες αυταπόδεικτες: Θεωρούμε αυταπόδεικτο ότι όλα τα ανθρώπινα πλάσματα, ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος ή φύλου, γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στην από κοινού μοιρασιά των αγαθών της ζωής· θεωρούμε αυταπόδεικτο ότι, προκειμένου να εξασφαλιστεί αυτό το δικαίωμα, πρέπει να εγκαθιδρυθεί ανάμεσα στους ανθρώπους η οικονομική, πολιτική και κοινωνική ελευθερία· και θεωρούμε επιπλέον ότι οι κυβερνήσεις υπάρχουν μόνον για να διατηρούν τα ειδικά προνόμια και τα δικαιώματα της ιδιοκτησίας· και ότι εξαναγκάζουν τον άνθρωπο στην υποταγή, κλέβοντάς του την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό και τη ζωή.

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

σκέψεις για την ταξική και κοινωνική αυτοδιεύθυνση

Αλήθεια ποιο είναι το όραμα μας για το κόσμο που θέλουμε; Είναι άραγε αρκετές οι ατομικές αφηγήσεις που κουβαλάμε στα καφενεία, τα bar και τις πλατείες; Kαι αν όντως πιστεύουμε ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, τότε πως μπορεί αυτός ο κόσμος να πραγματωθεί στο τώρα, από μια σύνθεση αέναων προσωπικών αφηγήσεων; Αυτό άραγε δεν είναι καθαρός φιλελευθερισμός; Άραγε πόσο συχνά αναστοχαζόμαστε τι σημαίνει πραγματικά να θέλουμε “τη καταστροφή του υπάρχοντος;”

Πόσο θα “ξεβόλευε” εμάς τους ίδιους μια “κοινωνική επανάσταση”; Δεν γράφω αυτές τις γραμμές για να προτάξω την δικιά μου έτοιμη λύση για τα πάντα-όλα. Δεν είμαι σίγουρος αν θα καταφέρω να τελειώσω ότι γράφω χωρίς να γίνω γραφικός.

Μια Κριτική της Κομμουνιστικοποίησης

«Έτσι, μια ριζοσπαστική εξέγερση εναντίον της κοινωνίας θα ήταν το ίδιο αδύνατη όσο μια εξέγερση εναντίον της Φύσης, η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η σπουδαία απόδειξη / εκδήλωση της δημιουργίας πάνω στη Γη. Και ένα άτομο το οποίο θα ήθελε να εξεγερθεί ενάντια στην κοινωνία… θα τοποθετούσε τον εαυτό του πέρα από το αποδεκτό της αληθινής ύπαρξης».
Μιχαήλ Μπακούνιν

Το 1886, ο μαρξιστής φιλόσοφος Πωλ Λαφάργκ εξέδωσε μέσα από την φυλακή το έργο του με τίτλο «Το Δικαίωμα στην Τεμπελιά». Χρησιμοποιώντας σκληρή γλώσσα, ο ριζοσπάστης αυτός στοχαστής προσπάθησε να επιφέρει ένα ισχυρό πλήγμα στην κυριαρχία που ασκούσε η ιδεολογία της εργασίας πάνω στην πολιτική σκέψη του Γαλλικού προλεταριάτου και να αποσυνδέσει με αυτόν τον τρόπο τους αγώνες της εργατικής τάξης της Γαλλίας από τα στενά όρια της διεκδίκησης ενός κατοχυρωμένου ρόλου για τους εργάτες στην καπιταλιστική παραγωγική διαδικασία με την μορφή της προάσπισης του συλλογικού δικαιώματος στην εργασία. Εύστοχα επισήμανε ο Λαφάργκ ότι μέσα σε ένα πλαίσιο αλματώδους εξέλιξης της επιστήμης και γεωμετρικής προόδου στον τομέα του εκσυγχρονισμού της τεχνολογικής υποδομής της μεγάλης Γαλλικής βιομηχανίας, η πάλη για διάσωση των θέσεων εργασίας που χάνονταν εξαιτίας της τάσης για μηχανοποίηση της παραγωγής, ισοδυναμούσε με αγώνα οπισθοφυλακής για το οργανωμένο προλεταριάτο, το οποίο, με μία δόση μαζοχισμού είναι η αλήθεια, επέμενε να διεκδικεί μερίδιο στην αναπαραγωγή των οικονομικών συνθηκών της ίδιας της κοινωνικής υποταγής του.[i] Αντίθετα, ο Λαφάργκ διατράνωσε την πίστη του ότι το κέντρο βάρους της Κοινωνικής Πάλης που διεξήγαγε η εργατική τάξη όφειλε να μετατοπιστεί από την οικονομία, στο πεδίο της πολιτικής. Για εκείνον, η αύξηση της παραγωγής μέσω της εξέλιξης της τεχνολογίας επιλύει το ζήτημα της σπάνης των αγαθών κι εγείρει ερωτήματα που άπτονται της άνισης κατανομής του κοινωνικού πλούτου, ο οποίος αν διανεμηθεί σωστά αρκεί για να θρέψει το σύνολο της κοινωνίας και για να ζήσουν όλοι πλουσιοπάροχα. Η κατάργηση όμως της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και η ισομερής κατανομή του παραγόμενου πλούτου, προϋποθέτουν την εκ βάθρων αναδόμηση του κοινωνικού συστήματος. Συνεπάγονται την κατάλυση του μονοπωλίου της οργανωμένης ισχύος που κατέχει η άρχουσα τάξη και γι’ αυτό είναι ζητήματα βαθύτατα πολιτικά.  

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Τσακίζουμε τους φασίστες ή "καταδικάζουμε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται";

 του Άγγελου Α.


Σοκαρίστηκε ο πολιτικός κόσμος (και τα απαραίτητα συμπληρώματα της μεταδημοκρατίας, οι "επώνυμοι") από την επίθεση με νερό και χαστούκι στις υποψήφιες βουλευτίνες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ αντίστοιχα, κυρίες Κανέλλη και Δούρου. Ξαφνικά ανακάλυψε όλο το φάσμα του πολιτικού προσωπικού ότι οι χρυσαυγίτες είναι νεοναζί, τραμπούκοι και μαφιόζοι. Όλα (σχεδόν) τα κόμματα πλειοδότησαν σε αντιφασισμό βγάζοντας σκληρές ανακοινώσεις εναντίον των νοσταλγών του Χίτλερ. Οι πιο σκληρές αντιδράσεις μάλιστα προήλθαν από αυτούς που λιγουρεύονται τη δεξαμενή ψηφοφόρων των αυγών, τον Πάνο Καμμένο και τον αντισημίτη θεωρητικό του ελληνικού ναζισμού και πρόσφατα προσχωρήσαντα στο ΛΑΟΣ, Κώστα Πλεύρη!

Για την άνοδο όμως των ναζιστών που έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο αλαζονίας (αποτέλεσμα της χρόνιας ασυλίας που έχουν από τους μπάτσους) που επιτίθενται πλέον σε ζωντανή σύνδεση, έχουν ευθύνες όλοι τους αν και σε διαφορετικό βαθμό βεβαίως για να μην τσουβαλιάζουμε. Παρακάτω θα προσπαθήσω συνοπτικά και σίγουρα όχι συνολικά να εξηγήσω τί σημαίνει αυτό.

Αποχή από τις κάλπες - Οργάνωση της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης

Επικαιροποιημένη προκύρηξη της συνέλευσης αναρχικών για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση, για τις εκλογές στις 17/6
Το μεγαλύτερο προσόν της «δημοκρατίας» σε σχέση με τη δικτατορία είναι η ικανότητά της να επιβάλει τα ερωτήματα που τη βολεύουν αντί να προσπαθεί με το περίστροφο να εξασφαλίσει τις απαντήσεις. Η ιερή στιγμή της δημοκρατίας είναι οι εκλογές: εκεί που όλοι, εθνικά ομόψυχοι, αφέντες και δούλοι, πλούσιοι και φτωχοί, σαν να μην τρέχει τίποτα, ισότιμα υποτίθεται, καλούνται να απαντήσουν το μεγαλύτερο και το πιο πλαστό ερώτημα που μπορεί να τεθεί: ποιοι θα είναι οι δικτάτορες για τα επόμενα χρόνια. Ποιοί θα αποτελέσουν την αισχρή εκείνη μειοψηφία που θα αναλάβει την πολιτική διαχείριση του κράτους, που θα κάνει κουμάντο στην τεράστια πλειοψηφία και θα εξασφαλίσει τα συμφέροντα του εαυτού της και των νόμιμων μπράβων, των νόμιμων απατεώνων, των νόμιμων ληστών που στην πολιτική γλώσσα λέμε «καπιταλιστές».

Πολιτικοί, θεσμοί, δικαιοσύνη, αφεντικά, υποψήφιοι δικτάτορες, κανάλια, περσόνες, διανοητές, όλος ο συρφετός αυτών που δεν πρόκειται ποτέ να βρεθούν στη θέση μας είναι αυτοί που μας ζητούν να πάμε στις κάλπες, να ψηφίσουμε. Μας προτρέπουν να προσπαθήσουμε ακόμα και να τους γκρεμίσουμε από το θρόνο τους ρίχνοντας ένα σημαδεμένο χαρτί σε μία κάλπη…

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

Κατά της Ομοφωνίας: Η ανάγκη για μια ανασύνθεση του ελευθεριακού προτάγματος

Η κρίση του συστήματος και η ανάγκη για ανασύνθεση του ελευθεριακού κινήματος

Οι πλατιές εργαζόμενες μάζες της κοινωνίας βρίσκονται σήμερα παγιδευμένες ανάμεσα στην υπερεθνική Σκύλλα της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς και στην εθνικιστική Χάρυβδη του Κρατισμού. Η εντατικοποίηση της οικονομικής εκμετάλλευσης, η υπαγωγή όλο και περισσότερων τομέων του οργανωμένου κοινωνικού βίου στη δικαιοδοσία των σιδερένιων νόμων της αγοράς και η ολομέτωπη επίθεση των ελίτ ενάντια σε παγιωμένα εργασιακά δικαιώματα και ελευθερίες, συντελείται στις μέρες μας μέσα από τη συμμετοχή της Ελλάδας στους ετερόνομους υπερεθνικούς θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εξαιτίας της ανάγκης για την εξυπηρέτηση του πελώριου δημόσιου χρέους, για την δημιουργία του οποίου ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η ίδια η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και η έκθεση της αδύναμης ελληνικής οικονομίας στις ανελέητες ανταγωνιστικές πιέσεις της ενοποιημένης ευρωπαϊκής αγοράς, εξαπολύονται άγριες φορολογικές επιδρομές που επιβαρύνουν συντριπτικά τις φτωχότερες κοινωνικές ομάδες. Καταλύεται κάθε έννοια μονιμότητας κι εργασιακής ασφάλειας και προωθείται η απορύθμιση στις εργασιακές σχέσεις, που επί της ουσίας θεσμοποιεί την αδιαφιλονίκητη κυριαρχία των πολυεθνικών κολοσσών πάνω στο σύνολο της κοινωνίας. 

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Σκέψεις πάνω στην οικοδόμηση μιας στρατηγικής της Εξέγερσης

Η εξέγερση που έρχεται;


Όλοι μιλούν για την εξέγερση. Από τα σημειώματα της σύνταξης στις εφημερίδες των κομμάτων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, μέχρι τις μπροσούρες που εκδίδουν οι αναρχικές συλλογικότητες. Από τις δηλώσεις των αρχηγών των εφήμερων αντιμνημονιακών κομμάτων που ενόψει εκλογών ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, μέχρι τα συνθήματα στους τοίχους και τις συζητήσεις των θαμώνων στα καφέ των Εξαρχείων. Οι διαδηλωτές που ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με τα ΜΑΤ στην πλατεία Συντάγματος στις 12-02-12 (όχι τίποτα μπαρουτοκαπνισμένοι «συγκρουσιακοί», αλλά άνεργοι, ημιαπασχολούμενοι, χαμηλόμισθοι και συνταξιούχοι που έχουν βρεθεί σε απόγνωση) προειδοποιούσαν τους πραιτοριανούς ότι δεν θα μπορέσουν να κρυφτούν πουθενά, «όταν ο λαός πάρει τα όπλα».[i] Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ακόμη και ο «ευυπόληπτος» πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα διαλαλεί δεξιά και αριστερά ότι το κόμμα του ενσαρκώνει μια πρόταση εξουσίας για εναλλακτική, «Αριστερή» διακυβέρνηση, ζητούσε επιτακτικά από τον λαό να ξεσηκωθεί για να ανατρέψει την ΠΑΣΟΚική χούντα.[ii] Γίνεται αντιληπτό ότι όταν μια έννοια χρησιμοποιείται από τόσο διαφορετικά υποκείμενα κι εγγράφεται σε τόσο ετερογενή ιδεολογικά πλαίσια, χρειάζεται επί της ουσίας να επαναδιατυπωθεί για να ανακτήσει το ανατρεπτικό, χειραφετικά φορτισμένο περιεχόμενο της.

Κυριακή 3 Ιουνίου 2012

Democracy in the Workplace (ντοκυμαντερ)

Ένα ντοκυμαντέρ για κάποιες επιχειρήσεις στις ΗΠΑ που αυτοδιαχειρίζονται οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, χωρίς αφεντικά.




Εργατικές κολεκτίβες, κοινωνική αυτοδιαχείριση και αλληλέγγυα οικονομία

Η σημερινή οικονομία

Μέσα στην κοινωνία που δομικά προωθεί τον ανταγωνισμό, την ανισότητα, τον αποκλεισμό, την απομόνωση, την υποταγή, έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ και σχεδόν αποδεχτεί την ιδέα ότι ο μόνος τρόπος για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας είναι μέσω της μισθωτής εργασίας (ή την εκμετάλλευσή της) και την αγορά εμπορευμάτων. Έχουμε συνηθίσει να υπακούμε νόμους έξω από τον έλεγχό μας (το αόρατο χέρι), ενώ σχεδόν δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το προϊόν της εργασίας μας και τη χρησιμότητά του σε μια αλυσίδα παραγωγής που υπακούει μόνο στις ανάγκες του αφεντικού και του διευθυντή, όπου οι (κυρίως ανισότιμες) σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων χάνονται πίσω από τις σχέσεις μεταξύ πραγμάτων ανταλλάξιμων στην αγορά, που μας είναι δύσκολο πολλές φορές να φανταστούμε και να δημιουργήσουμε άλλους αλληλέγγυους τρόπους οργάνωσης της οικονομικής ζωής. Και είναι αυτό το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων, στο οποίο συναινούμε και το ενδυναμώνουμε σαν πελάτες (Nestle) και σαν εκμεταλλευόμενοι (επισφαλείς εργάτες σε σουπερμάρκετ), όσο δεν αναπτύσσουμε άλλες δομές / θεσμούς. 
Ο καπιταλισμός με μια συνεχής προσπάθεια πλήρους αποικιοποίησης του κοινωνικού πεδίου κατορθώνει να παραμένει ανέπαφος ενσωματώνοντας αντιστάσεις και πολλές φορές να φαίνεται ανίκητος, όχι μόνο λόγω απάθειας ή λάθους αντίληψης, αλλά και λόγω δικιάς μας εξάρτησης και προσκόλλησης. Γίνεται έτσι καθαρό, το πως θα απαλλαγούμε από αυτή τη συνθήκη. Πρέπει να αντιστρέψουμε αυτή τη διαδικασία.

Το ελευθεριακό σχολείο Paideia στη Μέριδα της Ισπανίας

"Έχουμε να φτιάξουμε ελεύθερα σχολεία, η εκπαίδευση είναι η βάση του αγώνα μας"
Matilde Felix Carrasquer


H παρακάτω προσπάθεια προέκυψε μετά από επίσκεψη συντρόφων από τη συλλογικότητα F.A.R.M.A και την κατάληψη κτήματος Πραποπούλου, για 3 ημέρες στο ελευθεριακό σχολείο Παιδεία στη Μέριδα της Ισπανίας το Πάσχα του 2008.

Τα κείμενα είναι μεταφράσεις από τα ισπανικά βιβλία:
Paideia:25 anos de educacion libertaria
Paideia:Escuela Libre.

Ιστοσελίδα του σχολείου: www.paideiaescuelalibre.org

Ευχαριστούμε τους συντρόφους, τις συντρόφισσες, τις φίλες και τους φίλους για την πολύτιμη βοήθεια τους στη μετάφραση, στη πραγματοποίηση των εκδηλώσεων και στη γραφιστική επιμέλεια..
F.A.R.M.Α: farmazapatista.blogspot.com
Κατάληψη κτήματος Πραποπούλου: protovouliaxalandriou.blogspot.com
Επικοινωνία: klapeto@riseup.netpaner@riseup.net


Άλλη μια μέρα στο σχολείο…

Ξυπνήσαμε γρήγορα, ήπιαμε ένα καφέ και κατεβήκαμε τρέχοντας στο δρόμο για να προλάβουμε το σχολικό. Οι αναμνήσεις από τα σχολικά μας χρονιά ήταν ήδη εκεί… Περιμέναμε λίγο, παρέα με τους γονείς, τα παιδάκια και τα χαμόγελά τους. Στο σχολικό γνωρίσαμε ένα σύντροφο από την Μαδρίτη που ήταν στο σχολείο για ένα μήνα κάνοντας μια εργασία. Σπούδαζε παιδαγωγική ή κάτι σχετικό. Ένα ένα τα παιδιά άρχισαν να μας ρωτάνε «Από πού είστε;» και «Τι κάνετε εδώ;». Αρχίσαμε την κουβέντα και πλησιάζοντας αργά προς το σχολείο, οι αναμνήσεις μας έφευγαν και ανοίγονταν μπροστά μας κάτι άλλο, ανθρώπινο, συντροφικό και ελεύθερο.
Φτάνοντας στο σχολείο κατεβήκαμε από το λεωφορείο και όλα τα μεγαλύτερα παιδιά πήραν από το χέρι τα μικρά (δυο μέχρι τεσσάρων χρονών) και σιγά σιγά περπάτησαν προς το χώρο που περνάγανε την μέρα τους τα μικρά. Περιμένοντας και εμείς έξω από το λεωφορείο, μας πήραν και εμάς από το χέρι τα μικρά, νομίζοντας από συνήθεια πως θα τα οδηγούσαμε κάπου αλλά στην ουσία, αυτά μας οδηγούσαν με τα απλά τους λόγια και βήματα στο εσωτερικό του σχολείου. Μπαίνοντας στις αίθουσες και βλέποντας τα να κατεβάζουν τις καρέκλες, που είχαν σχεδόν το ίδιο μέγεθος με αυτά, από τα τραπέζια που και αυτά ήταν στο ύψους του κεφαλιού τους, αρχίσαμε να μπαίνουνε στο κλίμα.
Όλα άρχισαν να κυλούν στο σχολείο, όπως κάθε μέρα, με τις συλλογικές εργασίες. Παιδάκια άρχισαν να σκουπίζουν το πάτωμα με σκούπες και φαράσια, με πολλή έμπνευση και διάφορους τρόπους μιας και ήταν πολύ μεγαλύτερα από αυτά, μιλώντας, τρέχοντας, με χαρά.

Φεστιβάλ αυτοδιαχείρισης - 8/9/10 Ιουνίου Φιλοσοφική ΑΠΘ


Στα πλαίσια της προώθησης ενός διαφορετικού μοντέλου οργάνωσης της εργασίας και της παραγωγής, θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν συλλογικό τρόπο έκφρασης και διάδοσης κολεκτίβων, συνεργατικών-συνεταιριστικών εγχειρημάτων, σωματείων βάσης, εργατικών συλλογικοτήτων και πολιτικών ομάδων που κινούνται πάνω στην κατεύθυνση της αυτοδιαχείρισης των μέσων παραγωγής. Επιπλέον, το φεστιβάλ θα επιδιώξει να προβάλει πρωτοβουλίες αλληλέγγυου εμπορίου που επιχειρούν να συνδέσουν μικρούς παραγωγούς και καταναλωτές χωρίς διαμεσολάβηση. Πάνω στην ίδια λογική, θέλουμε να προβάλουμε νέες μορφές έκφρασης από μουσικές και καλλιτεχνικές ομάδες που διαφοροποιούνται από την κυρίαρχη τάση για την ψυχαγωγία και την διασκέδαση.
Καθώς τη περίοδο που διανύουμε βιώνουμε μία οικονομική κρίση μεγάλης έντασης, που έχει αναχθεί σε κεντρικό κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα, έχουν έρθει στην επιφάνεια διάφορες αναλύσεις και ερμηνείες για τα αίτια, τις προοπτικές διεξόδου και τα δομικά χαρακτηριστικά αυτής της κρίσης. Τώρα λοιπόν ένας λόγος παραπάνω να αναδείξουμε και να αναζητήσουμε τις δικές μας λύσεις στα αδιέξοδα του καπιταλισμού και να ανιχνεύσουμε το δρόμο για τη κοινωνική απελευθέρωση. Θεωρούμε τη κρίση κυκλικό φαινόμενο των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής, ως μία φάση δηλαδή που επαναλαμβάνεται και θα επαναλαμβάνεται όσο ο πλούτος, τα παραγωγικά μέσα και τα κοινωνικά αγαθά βρίσκονται στα χέρια λίγων, βασίζονται στην εκμετάλλευση – εργασία των πολλών και εξελίσσονται με γνώμονα το κέρδος.

Σχετικά με την εκδοτική κολεκτίβα AK Press από την ιστοσελίδα της, www.akpress.org

Η εκδοτική AK Press είναι μια κολεκτίβα την οποία διαχειρίζονται οι εργαζόμενοι, που εκδίδει και διανέμει ριζοσπαστικά βιβλία, οπτικό και ακουστικό υλικό και άλλα υλικά που αλλάζουν το τρόπο σκέψης. Είμαστε λίγοι/ες, δώδεκα άνθρωποι που δουλεύουμε πολλές ώρες για λίγα λεφτά, επειδή πιστεύουμε σε αυτό που κάνουμε. Είμαστε αναρχικοί/ες, κάτι που αντικατοπτρίζεται στα βιβλία που διαθέτουμε και στον τρόπο που οργανώνουνε την επιχείρηση μας. Οι αποφάσεις στην AK Press παίρνονται συλλογικά, από το τι θα εκδώσουμε έως το τι διανέμουμε και το πως δομούμε την εργασία μας. Όλη τη δουλειά, από το καθάρισμα του πατώματος ως τις απαντήσεις στα τηλεφωνήματα, την μοιραζόμαστε. Όταν οι τελε-έμποροι περνούν τηλέφωνο και ρωτάνε «ποιος είναι ο υπεύθυνος;» η απάντηση είναι : όλοι. Ο στόχος μας δεν είναι το κέρδος (αν και πρέπει να πληρώνουμε το ενοίκιο). Ο στόχος μας είναι να προμηθεύουμε ριζοσπαστικό λόγο και εικόνα σε όσο περισσότερο κόσμο είναι δυνατό. Τα βιβλία και τα υπόλοιπα μέσα που διακινούμε εκδίδονται από ανεξάρτητους εκδότες, όχι από εταιρικούς κολοσσούς. Τα κάνουμε ευρέως διαθέσιμα για να βοηθήσουμε εσάς να κάνετε θετικές (ή ακόμα επαναστατικές) αλλαγές στον κόσμο. Όπως πιθανός θα γνωρίζετε, το υλικό που έχουμε είναι όλο και λιγότερο διαθέσιμο από τους μεγάλους εκδοτικούς οίκους και τις αλυσίδες τους.

Το κίνημα ως αυτοσκοπός; Μια συνέντευξη με τον David Graeber

Αρχική δημοσίευση: The Platypus Review (τεύχος 43)

Μετάφραση: eagainst.com

Την 6η Δεκεμβρίου του 2011, ο Ross Wolfe πήρε συνέντευξη από τον David Graeber, αναπληρωτή καθηγητή του Κολεγίου Goldsmiths του Λονδίνου, συγγραφέα του έργου Θραύσματα μιας Αναρχικής Ανθρωπολογίας (2004), και κεντρική φιγούρα της πρώτης φάσης του κινήματος Occupy Wall Street. Αυτό που ακολουθεί, είναι μια επεξεργασμένη απομαγνητοφώνηση της συνέντευξης.

Ross Wolfe: Υπάρχουν εντυπωσιακές ομοιότητες μεταξύ του κινήματος Occupy και του κινήματος του 1999 ενάντια στην Παγκοσμιοποίηση στο Seattle. Και τα δύο ξεκίνησαν κατά την τελευταία χρονιά της προεδρίας των Δημοκρατικών, και η αιχμή του δόρατος ήταν οι αναρχικοί, παρακινούμενοι από την δυσαρέσκεια προς τον νεοφιλελευθερισμό, και έλαβαν την υποστήριξη της οργανωμένης εργατιάς. Ως ενεργός συμμετέχων τόσο σε αυτό της αντι-παγκοσμιοποίησης όσο και στο κίνημα του Occupy, σε ποιο βαθμό θα λέγατε ότι το Occupy αποτελεί συνέχεια του έργου που εγκαινιάστηκε στο Seattle; Τί, αν μη τι άλλο, κάνει το κίνημα αυτό ξεχωριστό;

David Graeber: Νομίζω πως αρκετοί από αυτούς που εμπλέκονταν στο κίνημα της παγκοσμιοποίησης, μεταξύ αυτών και εγώ, αισθάνθηκαν πως αυτό ήταν μια συνέχεια των προσπαθειών μας, γιατί ποτέ δεν πιστέψαμε πραγματικά πως το κίνημα της παγκοσμιοποίησης είχε φτάσει στο τέλος του. Χτυπούσαμε τα κεφάλια μας στον τοίχο κάθε χρόνο, λέγοντας “ναι, τώρα έχουμε πραγματικά επιστρέψει. Μια στιγμή, ίσως όχι.” Αρκετοί από εμάς σταδιακά αρχίσαμε να πιστεύουμε όλο και λιγότερο ότι επρόκειτο να αναζωπυρωθεί με τον τρόπο που πάντα νομίζαμε πως ξέραμε ότι θα γίνει. Και τότε συνέβη, ως ένας συνδυασμός τακτικών της προσπάθειας να δημιουργηθούν προεικοντιστικά μοντέλα μιας δημοκρατικής κοινωνίας, ως τρόπος οργάνωσης της διαμαρτυρίας ή δράσεων που στρεφόταν κατά μιας προφανέστατα αντιδημοκρατικής δομής διακυβέρνησης.

Όσα είπαμε Ισχύουν

του Άρη Τσιούμα

Κείμενο που παρουσιάστηκε στην εκδήλωση της ομάδας Πλατύπους: "Aντίσταση, Μεταρρύθμιση, Επανάσταση", Τετάρτη 30 Μαΐου 2012 Φιλοσοφική ΑΠΘ


H σημερινή εκδήλωση είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα λόγω της θεματικής που πραγματεύεται. Εάν κατορθώσουμε νομίζω μια βαθύτερη, μια όσο το δυνατόν πιο ενδελεχή επεξεργασία στους άξονες: “αντίσταση, μεταρρύθμιση, επανάσταση”, ίσως έχουμε μια καθαρή εικόνα για την σημερινή πολιτική συγκυρία. 

Η δική μου συνεισφορά στη κουβέντα θα γίνει μέσω της παρουσίασης ενός σχήματος το οποίο επιθυμεί να παράξει ένα πολιτικό πρόσημο μέσω της παρακολούθησης των ταξικών ανα-διαρθρώσεων του καπιταλισμού τα τελευταία χρόνια, και την επακόλουθη αλληλεπίδραση τους με τις δυναμικές συγκροτήσεις, αφηγήσεις και τακτικές του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού κινήματος και των προβληματικών που αυτό ανέπτυξε. 

Κάνοντας μια εισαγωγή, θα ορίσω ως ιστορική αφετηρία του σχήματος, το έτος 1933, όπου η ρύθμιση του New Deal, θα αποτελέσει την πρώτη διαμόρφωση μιας σοσιαλδημοκρατικής οικονομικής βάσης, στην προσπάθεια της κυβέρνησης των ΗΠΑ να απαντήσει αποτελεσματικά στην κρίση του 1929. Η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία της Γερμανίας την ίδια χρονιά και η σταδιακή αναβάθμιση του ρόλου της ΕΣΣΔ την ίδια περίοδο θα καταδείξουν ένα σημαντικό πρόβλημα. Η ρύθμιση του New Deal και η νέα διαχείριση που εισάγει δεν αποτελούν ακόμα ένα οικουμενικό μοντέλο. Οι εναλλακτικές διαχειρίσεις του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο θα αποτελέσουν έναν ακόμα από τους πολλούς λόγους, εξ’ αιτίας των οποίων η ανθρωπότητα θα οδηγηθεί σε μια παγκόσμια πολεμική σύρραξη.

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Χρέος: τα πρώτα 5000 χρόνια - David Graeber

Ο ανθρωπολόγος David Graeber λέει ότι μονάχα διαμέσου μιας γενικής ιστορικής κατανόησης του χρέους και της σχέσης του με τη βία, μπορούμε να εκτιμήσουμε την εποχή μας που τώρα γεννιέται. Εδώ προσπαθεί να καλύψει το ιστορικό μας κενό.
Αυτό που ακολουθεί, είναι ένα απόσπασμα ενός κατά πολύ μεγαλύτερου σχεδίου έρευνας, σχετικά με το χρέος και το πιστωτικό χρήμα στην ανθρώπινη ιστορία. Το πρώτο και συναρπαστικό συμπέρασμα αυτού του σχεδίου έρευνας είναι ότι κατά τη μελέτη της οικονομικής ιστορίας, τείνουμε συστηματικά να αγνοούμε το ρόλο της βίας, τον απόλυτα κεντρικό ρόλο του πολέμου και της δουλείας, στη δημιουργία και σχηματοποίηση των βασικών θεσμών, αυτού που σήμερα αποκαλούμε «οικονομία». Επιπλέον, σημασία έχουν και οι προελεύσεις. Η βία μπορεί να είναι αόρατη, αλλά παραμένει τυπωμένη στη φιλοσοφία της κοινής οικονομικής λογικής μας, στην προφανέστατα αυταπόδεικτη φύση των θεσμών, που απλά ποτέ δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν έξω από το μονοπώλιο της βίας – αλλά και της συστηματικής απειλής της βίας – που διατηρείται από το σύγχρονο κράτος.
Ας ξεκινήσω με το θεσμό της δουλείας, της οποίας ο ρόλος κατά τη γνώμη μου, είναι κομβικός. Τις περισσότερες στιγμές και στους περισσότερους τόπους η δουλεία θεωρείται συνέπεια του πολέμου. Μερικές φορές οι περισσότεροι δούλοι στην πραγματικότητα είναι αιχμάλωτοι πολέμου, άλλες φορές όχι. Παρ’ όλα αυτά σχεδόν όμοια και απαράλλαχτα και στις δύο περιπτώσεις, ο πόλεμος θεωρείται η βάση και η δικαιολόγηση της ύπαρξης αυτού του θεσμού. Αν παραδοθείς στον πόλεμο, αυτό που παραδίδεις είναι η ζωή σου. Ο κατακτητής σου έχει το δικαίωμα να σε σκοτώσει και συχνά το κάνει. Αν επιλέξει να μην το κάνει, τότε κυριολεκτικά του οφείλεις τη ζωή σου. Ένα χρέος που γίνεται αντιληπτό ως απόλυτο, διαρκές, μη εξαγοράσιμο. Μπορεί να σου αφαιρέσει δικαιωματικά ό,τι επιθυμεί. Όλα τα χρέη ή υποχρεώσεις που μπορεί να οφείλεις σε άλλα άτομα (φίλους, οικογένεια, πρώην πολιτικές συμμαχίες), ή άλλα άτομα να οφείλουν σε σένα, θεωρείται ότι σου αφαιρούνται απόλυτα. Το χρέος σου στον ιδιοκτήτη σου είναι πλέον ό,τι υπάρχει.

Ένα Aναρχικό Πρόγραμμα – Errico Malatesta

Πιστεύουμε ότι τα περισσότερα από τα δεινά που μαστίζουν την ανθρωπότητα πηγάζουν απ’ την κακή οργάνωση και ότι οι άνθρωποι χάρη στη θέληση και τη γνώση τους, μπορούν να τα εξαλείψουν. Η σύγχρονη κοινωνία είναι αποτέλεσμα μακραίωνων αγώνων ανάμεσα στους ανθρώπους. Δίχως να κατανοούν τα πλεονεκτήματα που θα μπορούσαν να προκύψουν για όλους χάρη στη συνεργασία κα την αλληλεγγύη και θεωρώντας κάθε άλλον άνθρωπο (εκτός ίσως από τα μέλη της οικογένειάς τους) ως ανταγωνιστή και εχθρό, επιδίωξαν να εξασφαλίσουν, ο καθένας για τον εαυτό του, όσο γίνεται περισσότερα πλεονεκτήματα χωρίς να νοιάζονται για τα συμφέροντα των άλλων. Σ’ αυτόν τον αγώνα, φυσικά, οι ισχυρότεροι ή οι πιο τυχεροί αναδεικνύονται νικητές και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εκμεταλλεύονται και καταπιέζουν τους ηττημένους.
Όταν ο άνθρωπος δεν μπορούσε να παράγει περισσότερα από όσα του ήταν απολύτως αναγκαία για την επιβίωσή του, οι νικητές δεν μπορούσαν παρά να τρέπουν σε φυγή ή να σφαγιάζουν τα θύματά τους και ν’ αρπάζουν τα τρόφιμα που είχαν συγκεντρώσει.
Αργότερα –όταν με την ανακάλυψη της βοσκής και της γεωργίας, ο άνθρωπος μπορούσε να παράγει περισσότερα απ’ όσα χρειαζόταν για να ζήσει- οι νικητές θεώρησαν επωφελέστερο να μετατρέψουν τους ηττημένους σε δούλους και να τους αναγκάσουν να εργάζονται προς όφελος των δουλοκτητών.
Αργότερα ακόμα, οι νικητές αντιλήφθηκαν ότι είναι βολικότερο, επικερδέστερο και πιο σίγουρο να εκμεταλλεύονται την εργασία των άλλων με άλλα μέσα: να διασφαλίσουν για τον εαυτό τους την ιδιοκτησία της γης και των εργαλείων και να παραχωρήσουν φαινομενική ελευθερία στους απόκληρους οι οποίοι, μη διαθέτοντας μέσα επιβίωσης, αναγκάστηκαν να καταφύγουν στους γαιοκτήμονες και να εργαστούν για αυτούς, με τους δικούς τους όρους.