Ο Οριενταλισμός ως σύγχρονος αναρχικός λόγος

“…δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν τους εαυτούς τους, πρέπει να

εκπροσωπηθούν”.

Καρλ Μαρξ

Μια απάντηση στο κείμενο «Αραβικό Φθινόπωρο» που δημοσιεύτηκε εδώ: http://eagainst.com/articles/arabic-fall/.

Τι είναι Οριενταλισμός;

Για να κατανοήσουμε τον Οριενταλισμό δεν θα πρέπει να τον ερμηνεύσουμε ως έναν ακόμη κλάδο ακαδημαϊκής έρευνας, μια σχολή σκέψης που καταγίνεται με ένα διακριτό αντικείμενο μελέτης. Η ίδια η ανάδειξη του Οριενταλισμού σε αναγνωρισμένο παρακλάδι των δυτικών κοινωνικών επιστημών, με δικά του πανεπιστημιακά τμήματα και εκπαιδευτικές υποδομές (π.χ. η σχολή S.O.A.S. στο Λονδίνο)[i] συνιστά ένδειξη της υπέρβασης που έχει πραγματοποιήσει το οργανωμένο οριενταλιστικό κίνημα από τα στενά όρια της πανεπιστημιούπολης και της τεράστιας ιδεολογικής ισχύος που έχουν συγκεντρώσει οι κοινωνικές ομάδες που συγκαταλέγονται ανάμεσα στους υποστηρικτές του. Η δύναμη αυτή που έχουν συσσωρεύσει, έχει επιτρέψει στις βασικές οριενταλιστικές ιδέες και αντιλήψεις να καταλάβουν μια θέση ανάμεσα σε εκείνες τις πεποιθήσεις που συνθέτουν τον πυρήνα της κυρίαρχης ιδεολογίας του ετερόνομου κοινωνικού παραδείγματος. Σε αυτή την διαδικασία κοινωνικής παραγωγής της «γνώσης», οι οριενταλιστικές ιδέες αφού πρώτα κάνουν τον κύκλο τους στις ανώτερες βαθμίδες της κοινωνικής πυραμίδας και υποβληθούν σε μια διαδικασία οργανικής όσμωσης με τα προνόμια και τα οργανωμένα ταξικά συμφέροντα των πολιτικών και οικονομικών ελίτ, επιστρέφουν ύστερα «αναβαπτισμένες» στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Καταλαμβάνουν πανεπιστημιακές έδρες με άφθονη εταιρική χρηματοδότηση και διεκδικούν την αποτίμηση της «ερευνητικής» δραστηριότητας των «ειδημόνων» του κλάδου ως σημαντική και νευραλγική συνεισφορά στο συνολικό γνωστικό οικοδόμημα των δυτικών επιστημών.

Τα αφεντικά τσακίζουν. Εμείς;;

[για την ομοσπονδιοποίηση αναρχικών ομάδων του ελλαδικού χώρου]

Μερικές σκέψεις απ’ το ονειρολόγιο. Δεν ήθελα να γράψω κάτι μέχρι να προκύψουν νέα δεδομένα, αυτό που συμβαίνει όμως δεν αφήνει πολλά περιθώρια, καλεί τον καθένα μας να πάρει θέση. Απέναντι σε εικόνες καθημερινού φασιστικού παραληρηματικού λόγου στα δελτία των 9 και εγκλήματα των ναζί που στέλνουν κόσμο στα νοσοκομεία, πολιορκία και ματαίωση θεατρικών παραστάσεων από τη χρυσή αυγή και τους οπαδούς της, ανάδυση φασιστικών και ρατσιστικών ιδεών σε μια δεξαμενή που εκτρέφουν οι νεοναζί και έκφραση του φασισμού στην πιο καθαρή πολιτική μορφή του, τώρα που το σύστημα δεν παρέχει τα απαραίτητα εχέγγυα ώστε να τον διαλύσει στις ήδη υπάρχουσες δομές του. Απέναντι σε εικόνες μιας γενικευμένης συστημικής βίας αλλά και αυξανόμενης ανέχειας που σβήνουν το χαμόγελο από τα χείλη των πιο αισιόδοξων, εικόνες ενός κράτους που τσακίζει όποιον το αμφισβητεί, όποιον αποδομεί τη «νομιμότητα» μιας τέτοιας ζωής. Είδαμε φυλακίσεις και εξευτελισμούς οροθετικών θυμάτων trafficking, ξυλοδαρμούς και τρομοκρατία των κατοίκων στις σκουριές για τα μεταλλεία χρυσού, άγριους βασανισμούς ανθρώπων που συμμετείχαν σε αντιφασιστική μοτοπορεία στα κολαστήρια της γαδα, κυνηγητό, καταστολή και συλλήψεις σε όσους πήγαν να εκφράσουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους.. Μαζί με αυτά, αγώνας για αξιοπρέπεια κόντρα σε ένα σύστημα που προσπαθεί να σβήσει τη λέξη από τη συλλογική μνήμη.

Σκέψεις και προτάσεις για την Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση

(Οκτώβριος 2010)

Κείμενο που μοιράστηκε στη Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση από την αναρχική συλλογικότητα "Καθ' Οδόν"


«Κανένας αγώνας δεν μπορεί να στεφθεί με επιτυχία αν δεν προσφέρει στον εαυτό του μια ξεκάθαρη και σαφή διατύπωση του σκοπού του.
Καμιά καταστροφή της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων δεν είναι δυνατή αν κατά το χρόνο της ανατροπής ή του αγώνα που οδηγεί στην ανατροπή, δεν υπάρχει ζωντανή μέσα στο μυαλό η ιδέα του τι θα αντικαταστήσει εκείνο που πρέπει να καταστραφεί. Αλλά ούτε και η θεωρητική κριτική των υφιστάμενων συνθηκών είναι δυνατή, αν εκείνος που ασκεί την κριτική, δεν έχει στο νου του μια περισσότερο ή λιγότερο συγκεκριμένη εικόνα του τι θα αντικαταστήσει την υπάρχουσα κατάσταση. Το ιδανικό, η αντίληψη για κάτι καλύτερο, διαμορφώνεται, συνειδητά η ασυνείδητα, μέσα στο νου οποιουδήποτε ασκεί κριτική στους κοινωνικούς θεσμούς. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για τον άνθρωπο της δράσης.» 

 

Π. Κροπότκιν

Πέρα από τη διαχρονική διαπίστωση του Κροπότκιν, σχετικά με την επιτυχή έκβαση του αγώνα μας, η κοινωνία που οραματιζόμαστε είναι αυτή που νοηματοδοτεί τους αγώνες μας. Η άρνηση του υπάρχοντος, χωρίς την ύπαρξη μιας (ή περισσότερων) ανταγωνιστικής ως προς αυτό πρότασης οργάνωσης της ζωής μας και της κοινωνίας, μας τοποθετεί σε θέση διαρκούς άμυνας (συνεπώς και ετεροκαθορισμού, μια και την πρωτοβουλία κινήσεων την έχει το κράτος) και καθιστά τις δράσεις μας, άμεσα ή έμμεσα ενσωματώσιμες/αφομοιώσιμες. Η όσο το δυνατό σαφέστερη διατύπωση των αξιών και των προταγμάτων μας για την αυριανή κοινωνία είναι αυτή που μπορεί να εμπνεύσει τις δράσεις μας στο σήμερα και να τις κάνει πραγματικά επαναστατικές και ανταγωνιστικές προς το υπάρχον πολιτικοκοινωνικό σύστημα. Ο θετικός προσδιορισμός μας με την προβολή των προταγμάτων και των θέσεών μας, όχι απλά σε αντιδιαστολή με τις επιθετικές κινήσεις του κράτους και του κεφαλαίου, θα συμβάλλει στο ξεπέρασμα της μερικότητας των δράσεων, σε μια εξεγερσιακή και επαναστατική προοπτική για την κοινωνική απελευθέρωση.